Beztroscy zwycięzcy

To czytanie nie jest więc tylko zwyczajnym opisem pierwotnego Kościoła czy powodem do marudzenia, że my dziś nie jesteśmy już tak bardzo wierzący. To tak naprawdę chyba opowieść o najmocniejszym dowodzie na zmartwychwstanie Jezusa: doświadczyliśmy Jego mocy wśród nas, na sobie i w sobie. Nie możemy już mieć wątpliwości. I dopiero z tej pewności wynika to, co wydaje się czasem najważniejszą treścią tej opowieści: opis owej pierwotnej jedności i miłości jednoczących Kościół. Tak, jeśli naprawdę wierzymy – także my, chrześcijanie XXI wieku – że nasze życie zmienia się, ale się nie kończy, sprawy doczesne schodzą na dalszy plan.

Wtedy można śpiewać za Psalmistą: „Uderzono mnie i pchnięto, bym upadł, lecz Pan mnie podtrzymał. Pan moją mocą i pieśnią, On stał się moim Zbawcą”.

2. Kontekst drugiego czytania 1 J 5,1-6

Pierwszy list św. Jana to – jak uważają bibliści – przedstawienie autentycznej nauki chrześcijańskiej w obliczu wypaczeń, jakie zrodziły się w niektórych środowiskach tamtego czasu. Nie czyta się go jednak łatwo. Jan, swoim zwyczajem, nie przedstawia myśli w sposób liniowy: idąc od tematu do tematu jakąś prostą drogą. Raczej porusza się ruchem okrężnym, spiralnym, często wracając do poprzednich myśli i coraz bardziej je pogłębiając. I choć większość poszczególnych  zdań listu jest jasna, nie tak już łatwo uchwycić tok myśli Apostoła.

Przytoczmy może tekst czytania...

Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Mesjaszem, z Boga się narodził i każdy miłujący Tego, który dał życie, miłuje również tego, który życie od Niego otrzymał. Po tym poznajemy, że miłujemy dzieci Boże, gdy miłujemy Boga i wypełniamy Jego przykazania, albowiem miłość względem Boga polega na spełnianiu Jego przykazań, a przykazania Jego nie są ciężkie. Wszystko bowiem, co z Boga zrodzone, zwycięża świat, tym właśnie zwycięstwem, które zwyciężyło świat, jest nasza wiara. A kto zwycięża świat, jeśli nie ten, kto wierzy, że Jezus jest Synem Bożym?

Jezus Chrystus jest Tym, który przyszedł przez wodę i krew, i Ducha, nie tylko w wodzie, lecz w wodzie i we krwi. Duch daje świadectwo: bo Duch jest prawdą.

Spróbuję to nieco uporządkować.

• Wierzący (w Chrystusa oczywiście) narodził się z Boga.
   
• Kto kocha Boga kocha także tych, którym Bóg dał życie, czyli (co najmniej!) innych wierzących.
   
• Kocham bliźniego, jeśli kochając Boga wypełniam Jego przykazania. To chyba odpowiedź dla tych, którzy powołują się na miłość bliźniego chcieliby lekceważyć przykazania Boże. I choć pewnie nie chodzi tu o dekalog jako taki, to np. o wyraźnie przypomniana przez Jezusa naukę o nierozerwalności małżeństwa na pewno.
   
• To wypełnianie Bożych przykazań nie jest ciężkie. Bo chrześcijanin, jako zrodzony z Boga,  zwyciężył świat (chodzi mniej więcej o światowy sposób myślenia, światowe pożądliwości). Będąc zwycięzcą nie ma problemu w codziennych wyborach dalej zwyciężać.

Teoria? Tak brzmi. Ale proszę jeszcze raz zajrzeć do pierwszego czytania. Przecież jest to dokładna realizacja tego, co tu Jan opisuje teoretycznie. Świadomi, że narodzili się z Boga pierwsi chrześcijanie miłość bliźnich, czasem posuniętą aż do naiwności (tak byśmy może dziś powiedzieli), czynią swoim podstawowym prawem. I niczym się nie przejmują, bo wiedzą, że są już Chrystusowi, że zwyciężyli świat....