Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata (B)

Jezus Chrystus –”Drogą” człowieka

ks. Wacław Depo

Przeżywamy czas Wielkiego Jubileuszu Narodzin Zbawiciela, który „wczoraj i dziś, ten sam także na wieki” (Hbr 13,8) pozostaje jedynym Odkupicielem człowieka, a liturgia ostatniej niedzieli roku liturgicznego prowadzi nas do Jezusa Chrystusa jako Króla Wszechświata.

On jest „Alfą i Omegą”, Początkiem i Końcem, Pierworodnym wszelkiego stworzenia i Pierworodnym spośród umarłych, Bogiem, „który jest, który był i który przychodzi” (por. Ap 1,5-8). Dane nam jest Go spotkać w Kościele jako Boga i Człowieka. Wierzymy, że z Nim i przez Niego każdy z nas staje przed szansą odczytania własnej godności i wartości swojego człowieczeństwa. „Człowiek, który chce zrozumieć siebie do końca – pisze Jan Paweł II w encyklice «Redemptor hominis» – nie wedle jakichś tylko doraźnych, częściowych, czasem powierzchownych, a nawet pozornych kryteriów i miar swojej własnej istoty – musi ze swoim niepokojem, niepewnością, a także słabością i grzesznością, ze swoim życiem i śmiercią, przybliżyć się do Chrystusa” (nr 10). Jest On Osobą, wobec której nie można dziś przejść obojętnie. Jest „kamieniem ludzkiej drogi”, który odrzucają niektórzy „budujący”, a który „stał się głowicą węgła” (por. Mt 21,42). W każdym z nas jest takie spotkanie z JEZUSEM jako CZŁOWIEKIEM.

Ten Jezus narodzony z Maryi Dziewicy, wychowany w znojnej pracy nazaretańskiego domu, wzrastający wśród społeczności tegoż miasteczka poprzez łaskę i prawdę przed ludźmi i Bogiem – jest Centralną Istotą Ludzką, Punktem odniesienia świata ludzkiego, Drogą i Celem każdego człowieka. Stąd każde życie jest i pozostaje w koniecznej relacji do osoby Jezusa Chrystusa. Albowiem to On „spina” horyzont wszystkich rzeczy i osób.

Każdy z nas ma spotkanie z JEZUSEM jako BOGIEM. Chrystus jest więc zawsze ogromnym wyzwaniem stawianym człowiekowi: jego wierze, umysłowi, sercu, i czynom. Podstawą wszelkiej niezwykłości jest to, że Jezus jest tożsamy z Bogiem. Prawda ta jest wpisana już w samo stworzenie świata. Prawda ta odbija się szczególnie w tajemnicy Wcielenia Jezusa, Jego życia, a zwłaszcza w wydarzeniach Męki, Śmierci, zstąpienia do piekieł przeszłości i zła, Zmartwychwstania, Zesłania Ducha Świętego i Powtórnego Przyjścia, i bycia „Bogiem z nami”. Przez tę tożsamość Jezusa z Bogiem pokonana jest nicość i śmierć, jawi się dar nowego życia. Przez Niego i w mocy Ducha Świętego wszystko się odradza, przenosi w inny świat „nowej ziemi i nowego nieba”.

W Jezusie Chrystusie, Synu Bożym otrzymaliśmy możliwość „największą z możliwych”. Bóg stał się Człowiekiem, Jezusem – nie przestając „być sobą”... Został „przetłumaczony” na życie ludzkie Ten, który jest „ALFĄ I OMEGĄ”. Wkroczył w materię i stał się DROGĄ człowieka do Boga. Sobą otworzył wieczne drogi, nieskończone perspektywy, bezkres, nasze spełnienie się jako ludzi... Za św. Pawłem wyznajemy, że Chrystus to „PEŁNIA BÓSTWA na sposób ciała” (Kol 2,9). Wobec Niego zajmuje się postawę pozytywną lub negatywną. Innej nie można. Afirmacja tworzy naszą osobowość, buduje ją, czyni nas bardziej ludźmi, wspólnotą... Negacja – zwłaszcza ta tragiczna – z kompleksem na całe życie, ma coś ze śmierci. Hamuje naszą osobowość, odwraca nas od prawdziwej rzeczywistości i zaciemnia przyszłość. Chyba więc na każdym człowieku sprawdza się proroctwo starca Symeona: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i powstanie wielu... ZNAK, który będą przyjmować i któremu będą się sprzeciwiać” (Łk 2,34). Jest On Kamieniem Węgielnym i Skałą, o którą rozbije się każdy człowiek, próbujący iść przeciw Bogu. Jest On CZŁOWIEKIEM człowieka. W Nim streszcza się nasz świat, moja i Twoja historia życia, nasze przeznaczenie do życia z Bogiem i w Bogu na wieczność. „Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego Królestwo nie ulegnie zagładzie”– poucza nas prorok Daniel.

(Homilia napisana w roku 2000)