32. Niedziela zwykła (C)

Bóg, wiara i odwaga

Piotr Blachowski

Jakże pięknie współgrają powyższe słowa, bo przecież to Bóg daje nam wiarę i odwagę do jej wyznawania. Pozostaje jedynie pytanie, w jakich okolicznościach, w jakich sytuacjach można by ich użyć razem, bo przecież każde z nich oddzielnie ma określone znaczenie: cel naszej ziemskiej wędrówki, charyzmat, bohaterstwo.

Zwłaszcza w listopadzie, który jest miesiącem poświęconym wspominaniu naszych zmarłych, częściej niż zwykle odwiedzamy cmentarze, a także więcej w nas refleksji, zadumania, modlitwy za nich. Najwyższy wyraz nasza modlitwa znajduje w Eucharystii. Ofiarowując za zmarłych Mszę św., pomagamy im w oczyszczeniu, a przystępując z wiarą do komunii św., umacniamy z nimi więź duchowej miłości. Miesiąc listopad to także czas, w którym częściej rozważamy problem śmierci.

W tym kontekście w pierwszym czytaniu pojawiają się słowa, które są nam bliskie, które mówią o największych wartościach, o których wprawdzie myślimy, ale których nierzadko również się boimy. Opowieść o siedmiu synach (ta liczba jest nad wyraz symboliczna) skazanych na śmierć, to nic innego, jak przykład niezachwianej wiary w Boga. Tych odważnych ludzi w obliczu śmierci stać na słowa pełne wiary: «Ty, zbrodniarzu, odbierasz nam to obecne życie. Król świata jednak nas, którzy umieramy za Jego prawa, wskrzesi i ożywi do życia wiecznego». (Mch 7,9). Odwaga i poświęcenie dla Boga i wiary to zasługa w pełni doceniona przez Boga, ale również przez autorów Księgi Machabejskiej, skoro ten przykład znalazł się na kartach Pisma Świętego.

Czasy, w których żyjemy, są inne, i inne są zadania postawione przed nami. Święty Paweł w Liście do Tesaloniczan wyraźnie mówi „bracia, módlcie się za nas, aby słowo Pańskie rozszerzało się i rozsławiało, podobnie jak jest pośród was, abyśmy byli wybawieni od ludzi przewrotnych i złych, albowiem nie wszyscy mają wiarę.” (2 Tes 3,1-2). A zatem głównym naszym zadaniem jest głoszenie Boga, Chrystusa Ukrzyżowanego, i to nie tylko wewnątrz Kościoła, ale także, a w zasadzie przede wszystkim, wśród tych, którym Chrystus nie jest znany bądź którzy o Nim zapomnieli.

I wreszcie słowa Ewangelii pozornie mówiące o naszym życiu, o opiece nad rodziną, o obowiązkach wobec osamotnionych bliskich, a w gruncie rzeczy o naszej przyszłości, tej wiecznej, tej, do której dążymy. Jezus, odpowiadając saduceuszom, przekazał nam ważną treść: „Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.” (Łk 20,34-36). Czyż to nie wyraźna odpowiedź dla tych wszystkich, którzy zastanawiają się nad słusznością celibatu? Przecież ci, którzy się zdecydowali na święcenia kapłańskie, żyją już jakby w przedsionku nieba, poświęcając się dla Boga, żyjąc tak, jakby już dzisiaj byli świadkami Zmartwychwstania.

Matko Boża Różańcowa, przez Twoje wstawiennictwo prosimy o dar zrozumienia miłości Boga do nas, o umiejętność wzrastania w Miłości, a przede wszystkim o dar powołania i życia w Chrystusie. Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie.