Ofiara Mszy Świętej a Ofiara Krzyżowa

By pojąć wielkość Ofiary Chrystusa, rozważyć jeszcze trzeba, że Ofiara ta rozciąga się na cały Kościół, Jego Ciało mistyczne, i że każdy z członków tego Ciała ma uczestnictwo w tej Jego misji ofiarnej i w Jego Kapłaństwie. Przyjąwszy na się naturę ludzką i uświęciwszy ją w Swojej osobie, chciał Chrystus wraz z Sobą i nas ofiarować, uświęcić nas, dać nam udział w misteriach Swych, wzbogacić nas łaską Swą i uświęcić Swym Duchem.

Leżało to w wyrokach Bożych, ponieważ ta Ofiara Odkupiciela ma się rozszerzyć i rozmnożyć, że sprawowaną ma być w Kościele powszechnie i ciągle. I każdy chrześcijanin miał jednoczyć ofiarę swą osobistą z tą istotną Ofiarą Odkupiciela, nie w ten sposób, że sprawował ją we własnym imieniu i z własnego popędu, jako uczeń, który stawia sobie przed oczy przykład swego Mistrza i stara się go naśladować, ale jako organ rozumny, który działa za pobudką Mistrza swego i z jego pomocą.

Całe życie Chrystusa było ponadnaturalnym i pełnym zasług, było życiem ofiarnym, bo polegało na ciągłym zaparciu i poddawaniu się woli Ojca, było wyrazem miłości ofiarnej. Ale dokonaniem tej zbawczej ofiary była dopiero śmierć krzyżowa, przelanie ostatniej kropli Krwi, słowem Śmierć Jezusa, jako najdoskonalszy wyraz Jego miłości Ofiarnej. Istota, więc Ofiary Jezusa leży w tym przelaniu Bosko – ludzkiej krwi, w śmierci Jego; ta śmierć ofiarna jest niejako korzeniem, z którego wyrosło błogosławione życie Jezusa, Jego zmartwychwstanie, wniebowstąpienie i obecne panowanie po prawicy Ojca. A jak soki kwiatów, które w przyrodzie są identyczne ze sokami korzenia, tak też uwielbiony teraz w Niebie Bóg – Człowiek identyczny jest z Jezusem, ofiarującym się na Golgocie, przelewającym Krew Swą na Krzyżu i umierającym. Tym sokiem korzenia jest w ofierze Krzyżowej Chrystusa Jego miłość ofiarna, Jego pełne zaparcia się, posłuszeństwo i gotowość, z jaką dał poszarpać Swe Ciało, przebić ręce i nogi i oddać Swe życie.

Ofiara na Golgocie był aktem strasznym i przejmującym, podczas gdy obecna Ofiara Chrystusa w Niebie i na Ołtarzach jest pełna blasku i chwały; a jednak jest to istotnie jedna i ta sama Ofiara, dlatego dziś jeszcze w Niebie nosi Zbawiciel na Swym uwielbionym ciele piętno ran, jako znaki dokonanej na ziemi krwawej Ofiary i odnawiania się jej ciągłego także w stanie chwały.

A więc Msza Święta nie jest tylko przypomnieniem Męki i śmierci Jezusa Chrystusa, jako faktu minionego, lecz żywym powtórzeniem Jego Ofiary Krzyżowej (a w niej Jego całego życia ofiarnego, żywym uobecnieniem Jego całej wartości ofiarnej), w szczególności powtórzeniem Jego śmierci ofiarnej. We Mszy powtarza się jednak nie tylko sama śmierć ofiarna Jezusa, ale także całe Jego życie ofiarne od chwili wcielenia, co stanowiło zaczątek Ofiary, aż do ostatniej chwili Jego obfitego w trudy i pracę żywota. A więc Msza Święta jest ciągłym dokonywaniem się całego dzieła odkupienia; w niej zawartym jest, więc i ciągle obecnym cały skarbiec zasług, jakie zjednał Jezus ludzkości Swą Śmiercią Ofiarną.