Droga Krzyżowa z Janem Pawłem II

Stacja I

WYROK ŚMIERCI

„Cierpienie jest jednym z tych punktów, w których człowiek zostaje niejako „skazany” na to, ażeby przerastał samego siebie - i zostaje do tego w tajemniczy sposób wezwany” - SD 2.

* * *

Chrystusie osądzony tyle razy w ciągu wieków, a w czasie pontyfikatu Jana Pawła II tak często sądzony przez odrzucanie jego nauczania, uważane za nieżyciowe, niepostępowe, wręcz nie służące człowiekowi. Nie pozwól nam stawać po stronie koniunktury, wybierającej „Barabasza”; nie daj nam opowiadać się po stronie racji władzy tchórzliwej i oportunistycznej, takiej jak Piłat. I nie pozwól, byśmy opowiadali się po stronie większości tzn. populistycznych i modnych haseł. Daj nam stawać po stronie samotnej prawdy, tej, która nie lubi rozgłosu i nie potrzebuje hałaśliwej reklamy. Prawda bowiem narzuca się siłą samej prawdy! Nie trzeba jej agitatorów, lecz świadków. Wierność prawdzie kosztuje, musi boleć, ale przez to sprawdza się autentyczność naszego człowieczeństwa. Daj nam Jezu przyjmować, za przykładem Jana Pawła II, owo skazanie na przerastanie samego siebie, by przyjąć trudną prawdę, Twoją „twardą mowę” /J 6, 60/ – abyśmy umieli przerastać siebie, zwłaszcza w chwilach cierpienia za samotną prawdę, przegrywającą w sondażach opinii publicznej i będącą w mniejszości. „Nie trzeba kłaniać się okolicznościom, ani prawdom kazać, by za drzwiami stały”. – wskazywał C.K. Norwid.