Święte milczenie

Wielu natychmiast włącza jakieś grajło. Żeby nie było ciszy. Mówią, że po prostu jej nie lubią. Ale problem może być głębszy. Bo cisza drażni. Cisza niepokoi. Czasem nawet boli.  Bo w ciszy człowiek staje sam na sam ze sobą; sam na sam ze swoimi myślami. Co w nich jest? Pustka? Rozdrażnienie? Jakiś ból? Wszystko to zagłuszone słuchaniem ciągłym słuchaniem muzyki czy wiadomości i tak kiedyś wypłynie. Lepiej wszystko to sobie uświadomić sobie. I oddać w spontanicznej, płynącej z głębi serca modlitwie Bogu.

Przed reformą Soboru Watykańskiego II zwykło się mawiać: liturgia est actio non est contemplatio. Czyli że liturgia jest działaniem i nie ma w niej  czasu na kontemplację. Do dziś w podręcznikach liturgiki można przeczytać o actio Dei albo actio Ecclesiae. Ogólne wprowadzenie do mszału Rzymskiego przewiduje też jednak chwile zatrzymania się, chwile ciszy. Na pierwszą z nich (pomijając refleksję przed aktem pokuty) przychodzi czas, gdy kapłan na zakończenie Obrzędów Wstępnych zachęca słowami „Módlmy się”…

Rzadko się zdarza, by po tym wezwaniu celebrans dał choć parę sekund na zastanowienie się. Z dłuższą chwila ciszy w ogóle trudno się spotkać. A szkoda. Bo to zatrzymanie na chwile akcji liturgicznej jest bardzo ważne. Nie tylko po to, żeby dać jeszcze raz możliwość uświadomienia sobie, że oto stajemy przed Bogiem. Przecież w ten klimat zostaliśmy już wcześniej wprowadzeni. Nie tylko, by spełniając prośbę z wezwania kapłana pomyśleć, o co chcielibyśmy się modlić. Ale też po to, żeby postawić rozgadane myśli i serca w obliczu pustki. Pustki drażniącej. Pustki, którą chciałoby się jakoś szybko wypełnić. Czym?

Może trzeba właśnie w tej chwili ofiarować Bogu nijakość swojego serca, które nie potrafi się wznieść do Boga, jeśli nie zajmuje go zorganizowana modlitwa?  Może na kilkanaście, kilkadziesiąt sekund warto dać popłynąć rzece tego, co kłębi się w naszym sercu, a co na co dzień stłumione jest gwarem życia?