Dasz światło życia idącym za Tobą.

Błogosławiony człowiek,
który nie idzie za radą występnych,
nie wchodzi na drogę grzeszników
i nie zasiada w gronie szyderców.
Lecz w prawie Pańskim upodobał sobie
i rozmyśla nad nim dniem i nocą.

On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą,
które wydaje owoc w swoim czasie.
Liście jego nie więdną,
a wszystko, co czyni, jest udane.

Co innego grzesznicy:
są jak plewa, którą wiatr rozmiata.
Albowiem znana jest Panu droga sprawiedliwych,
a droga występnych zaginie.

.

.

Tak, Panie. W Tobie jest moje życie

Mówią czasami, że niewierzącym łatwiej. Że nie ograniczają ich Twoje przykazania. A ja myślę, że to żadne szczęście paprać się błocku zła i podłości. Wierzę, że szczęśliwszy, kto nie słucha rady występnych, nie idzie drogami grzeszników i nie przyłącza się do grona szyderców.

Bo kto Ci ufa Panie, jest jak dobrze ukorzenione drzewo. Nie wyschnie nawet, gdy nadejdzie czas suszy. Przetrwa wszystkie trudy. I mimo wszystko jego życie zaowocuje dobrem. Dobrem, które Ty utrwalisz na wieczność.  

Nieszczęśliwi, którzy nie ufając Ci, sami, na przekór Tobie, chcą decydować, co dobre a co złe. Wiem, że w dzień sądu nic co zbudowali się nie ostoi. Ale mam nadzieję, że to wszystko dobre i piękne, które ludzie w zbudowali tu na ziemi, przetrwa koniec tego świata…