Kłaniam się Tobie, Przedwieczny Boże,
Którego niebo objąć nie może;
Ja, proch mizerny, przed Twą możnością
Z wojskiem Aniołów klękam z radością.

Tu Stwórcę swego wiarą wyznaję,
Kocham serdecznie, pokłon oddaję,
Cieszę się wielce z Twej Boskiej chwały,
Niech Ci się kłania z niebem świat cały.

Dziękuję za to, żeś się zostawił
W tym Sakramencie, abyś nas zbawił.
Za swoje łaski tu wyświadczone
Odbieraj od nas serca skruszone.

Przed Tronem Twoim serca składamy,
Oto pokornie wszyscy wołamy:
Błogosław Panie swemu stworzeniu
Broń od nieszczęścia, ciesz w utrapieniu.

Przed oczy Twoje nędzę stawiamy,
Ratuj, niech pomoc od Ciebie mamy.
Tyś Bogiem naszym, pięknością wieczną,
Bądź i obroną zawsze skuteczną.

Zostawaj z nami, póki żyjemy,
W tym Sakramencie niech Cię wielbimy.
A gdy się zbliży z ciałem rozstanie,
Twym świętym Ciałem zasil nas Panie.

Pieśń można nazwać hymnem uwielbienia dla Boga obecnego wśród swojego stworzenia.

W początkowych wersach autor pieśni oddaje cześć Bogu, który istnieje poza czasem (Przedwiecznemu), który jest nieogarniony przez żadną przestrzeń. Jest Stwórcą wszystkiego i dlatego pokłon oddają Mu nie tylko mieszkańcy Nieba, ale każde ziemskie stworzenie.

Ale Bóg nie poprzestaje na wyrażeniu swojej miłości w akcie stworzenia. Dzieli się Sobą w Eucharystii, gdzie jest realnie obecny, dla naszego zbawienia. Jego miłość uprzedzająca naszą miłość, obdarza łaskami, chociaż nie zasługujemy na nie. Jego miłość dana darmo sprawia, że człowiek staje się pokorny i oddaje Bogu skruszone serce.

Choć nie nazwany wprost, Bóg ukazany przez autora tekstu, jest Miłością, od którego możemy oczekiwać błogosławieństwa, obrony, pocieszenia, umocnienia wobec słabości i ratunku, kiedy upadamy w grzechy.

Autor nie wątpi w obecność Chrystusa w Eucharystii. Wierzy, że w ten sposób Bóg jest z nami obecny teraz i w godzinę śmierci. Wciąż ten sam – Dawca nowego życia, Zbawiciel i Pocieszyciel.

qbeck82 Cantate Deo Rybnik Kłaniam się Tobie