Prawdziwi czciciele

ks. Włodzimierz Lewandowski

publikacja 25.03.2011 00:12

Aby doświadczyć mocy krzyża i zmartwychwstania, aby stać się prawdziwym czcicielem Ojca, trzeba stanąć w prawdzie przed Bogiem i własnym sumieniem. Inaczej człowiek „znów będzie pragnął” (J 4,13).

Prawdziwi czciciele Józef Wolny/Agencja GN Dlaczego mam słuchać?

Słuchając Kościoła

„Prośba Jezusa do Samarytanki: „Daj mi pić” (J 4,7), która przekazana zostaje w liturgii trzeciej niedzieli, wyraża uczucie Boga do każdego człowieka i pragnie wzbudzić w naszym sercu pragnienie daru „wody, który tryska ku życiu wiecznemu” (w. 14): jest to dar Ducha Świętego, który czyni z chrześcijan „prawdziwych czcicieli”, którzy modlą się do Ojca „w duchu i prawdzie” (w. 23). Tylko ta woda może ugasić nasze pragnienie dobra, prawdy i piękna! Tylko ta woda, dana nam przez Syna, nawadnia pustynie niespokojnej i nienasyconej duszy, dopóki ta „nie spocznie w Bogu”, zgodnie ze słynnymi słowami świętego Augustyna” (Benedykt XVI, Orędzie na Wielki Post 2011).

„Innym wyzwaniem dla Kościoła jest umiejętność przywrócenia treści i dynamizmu mistagogicznemu wymiarowi dróg inicjacji, bez którego drogi te byłyby pozbawione istotnego elementu w procesie wychowania do wiary. Jeszcze innym wyzwaniem jest w końcu potrzeba, by nie delegować na szkolne zajęcia wychowania religijnego zadania, które jest właściwe Kościołowi, a mianowicie głoszenia Ewangelii i wzbudzania wiary również u dzieci i młodzieży” (Nowa ewangelizacja dla przekazu wiary chrześcijańskiej, 18).

Trudna rozmowa

Dialog Jezusa z Samarytanką wzbudza sporo kontrowersji. Najczęściej wykorzystywany jest przez wszelkiej maści kontestatorów, negujących sens celebracji, sakramentów, znaków i norm, regulujących życie wspólnoty. Ich zdaniem prawdziwy kult w duchu to zupełna swoboda, spontaniczność i brak jakichkolwiek reguł. Jego istotą jest wyrażenie siebie. Określenie trochę dziwne, zważywszy na to, że „Jezus (…) nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co się w człowieku kryje” (J 2,24-25). Ta wiedza sprawia, że Jezus kieruje naszą uwagę na drugi człon wypowiedzi o prawdziwych czcicielach. Na prawdę. „To powiedziałaś zgodnie z prawdą” (J 4,18). Aby doświadczyć mocy krzyża i zmartwychwstania, aby stać się prawdziwym czcicielem Ojca, trzeba stanąć w prawdzie przed Bogiem i własnym sumieniem. Inaczej człowiek „znów będzie pragnął” (J 4,13).

Wtajemniczenie dorosłych

Dwa pierwsze rozważania koncentrowały się na pierwszym stopniu wtajemniczenia – obrzędzie przyjęcia do katechumenatu. W niniejszym idziemy krok dalej. Na drugim stopniu wtajemniczenia Kościół sprawuje obrzęd wybrania, czyli wpisania imienia. We wprowadzeniu do obrzędu czytamy: „Dla Kościoła obrzęd ‘wybrania’ jest szczególnym wyrazem jego troski o katechumenów. Biskup, kapłani, diakoni, katecheci, rodzice chrzestni i cała miejscowa wspólnota z zachowaniem właściwego porządku i sposobu, po starannej rozwadze wypowiadają swoje zdanie o wychowaniu i postępach katechumenów. Następnie wszyscy modlą się za wybranych, aby cały Kościół prowadził ich na spotkanie z Chrystusem” (OChWD 135). Dlatego na początku tego pięknego obrzędu, w swej symbolice nawiązującego do apokaliptycznej Księgi Życia, celebrans zadaje rodzicom chrzestnym trzy pytania. „Proszę was, rodzice chrzestni, abyście dali świadectwo: Czy oni wiernie słuchali słowa Bożego, które głosi Kościół? Czy zaczęli służyć Bogu, zachowując przyjęte słowo? Czy włączyli się w braterską wspólnotę i uczestniczyli w modlitwach?”

Trzy powyższe pytania wprowadzają nas w serce dialogu Jezusa z Samarytanką. Tyle, że rozmowa „w duchu i prawdzie” nie dotyczy pięciu byłych mężów, ale spraw fundamentalnych, od których zależy bycie prawdziwym czcicielem Ojca. Słuchać. Służyć, zachowując przyjęte słowo. Włączać się w braterską wspólnotę uczniów.

Dlaczego mam słuchać?

Słuchanie i związane z nim posłuszeństwo to nasz największy problem. Ileż razy wykrzyczeliśmy, może niekoniecznie przed Bogiem, nasz bunt. Dlaczego mam słuchać? Dlaczego mam przejmować się czymś, co zostało wypowiedziane w zupełnie innym czasie, innych realiach i okolicznościach? Dlaczego mam krępować swoje życie bezsensownymi nakazami i zakazami? Przecież jestem człowiekiem wolnym i mam prawo robić, co zechcę!

Żadna ludzka odpowiedź na ten krzyk nie będzie satysfakcjonująca. Jeden tylko może odpowiedzieć. Dajmy Mu głos.

„Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa” (Rz 10,17).

„Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa; On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą nas obdarzył w Umiłowanym” (Ef 1,3-6).

Półmetek Wielkiego Postu. Jezus i Samarytanka. „Jakżeż Ty będąc Żydem prosisz mnie, Samarytankę, żebym Ci dała się napić? (…) O, gdybyś znała dar Boży” (J 3, 9.10). Obrzęd wybrania z jego pytaniami. „Wybrał nas przed założeniem świata” (Ef 3,4).

Może to właśnie miał na myśli Benedykt XVI, gdy w Orędziu na Wielki Post pisał o fascynującej przygodzie?