Oczyszczenie czy ofiarowanie?

W VII w. ten fragment Prawa Mojżeszowego został wykorzystany do nazwania święta Oczyszczeniem Najświętszej Maryi Panny. W tradycji polskiej dzień ten nazywa się świętem Matki Bożej Gromnicznej. W ten sposób uwypukla się fakt przyniesienia przez Maryję małego Jezusa do świątyni. Ofiarowanie Jezusa, z uwagi na jego bosko-ludzki byt, miało inny charakter niż w przypadku pozostałych chłopców. Było ono wyrazem wierności Bogu, jego nakazom zawartym w Prawie, ale miało przede wszystkim inną istotę: Jezus ofiarowuje się Bogu, ale jako swemu Ojcu, bowiem będąc człowiekiem nie przestaje być Jednym z Trójcy. To ofiarowanie jest zapoczątkowaniem, a zarazem znakiem oddania się Ojcu, które swój szczyt osiągnie na Krzyżu.

Ze względu jednak na ludzką naturę Jezusa Jego czyn jest ofiarowaniem Ojcu nie tylko swej Osoby, ale także całej ludzkości, dla której, jak i dla każdego człowieka, jest jednocześnie wzorem całkowitego oddania się i posłuszeństwa woli Bożej, wzorem ofiary. To właśnie dlatego obchodzimy to święto, to dlatego – jakby na wzór tego Świętego Ofiarowania – przynosimy do Kościoła gromnice, których światło ma symbolizować Chrystusa jako światło prowadzące nas do Boga – Boga Ojca, Jego Syna i Ducha Świętego czuwającego nad nami, abyśmy nie zbłądzili w drodze.

Teraz pozostaje nam zastanowić się, co znaczy: dać coś komuś, zaofiarować swoją pomoc, ofiarować komuś siebie, swoje życie i swój byt. My, katolicy, od niepamiętnych czasów ofiarowujemy swoje dzieci Panu w dniu Chrztu, potem ponawiamy ofiarowanie przy  I Komunii Świętej, przy Bierzmowaniu, podczas Ślubów. Po co pisać o czymś, co jest nam doskonale znane? A właśnie po to, abyśmy się nad swoim ofiarowaniem zastanowili przez pryzmat Ofiarowania Pańskiego. Ofiarujmy siebie Bogu, ofiarujmy siebie bliźnim, to nie boli, a jakże jest szczytne.