Znaleźli drogę do nieba

Wtorek, 15 grudnia

Jagoda

Dobry Bóg wskazał mi drogę, którą powinnam pójść. Przed wstąpieniem do Wspólnoty nie widziałam sensu mojego życia. Szukałam go wszędzie. Podczas pobytu w Medjugorje usłyszałam wewnętrzny głos: „Pójdź za mną“. Od tego momentu szukałam mojego powołania. Dobry Bóg oświecał każdy mój krok. Wspólnotę poznałam w Medjugorje dzięki publikacjom siostry Emmanuelle , a także dzięki sesji Strumieni Wody Żywej w Krakowie animowanej przez Phillipe Madre.

Wybrany obraz W 2004 roku zdecydowałam się zostawić moją pracę (opiekowałam się dziećmi niepełnosprawnymi) i pójść za głosem serca. Bardzo wiele kosztowała mnie ta decyzja. Bez znajomości języka francuskiego wstąpiłam do Wspólnoty Błogosławieństw w Lisieux we Francji. Opatrzność Boża towarzyszyła mi jednak na każdym kroku. Przybyłam do Francji 14 lipca 2004 roku. Niestety nie przewidziałam sytuacji, że mój autobus, podczas święta narodowego w Paryżu, nie dotrze na miejsce, gdzie czekała na mnie Małgosia, siostra ze Wspólnoty. W ostatnim momencie dowiedziałam sie o tym, ale z ufnością w sercu modliłam się o pomoc. Dzięki Opatrzności Bożej poznałam osobę, która pomogła mi odnaleźć właściwy dworzec do Lisieux. Pamiętam doskonale ten upalny dzień, moment, kiedy wchodzę do bazyliki i z pomocą rozmówek próbuję zapytać o drogę do domu Wspólnoty. I ku mojemu zdziwieniu młoda dziewczyna, pracująca w bazylice, odpowiada mi po polsku. Czyż Bóg nie jest wspaniały! „Powierz Panu swoją drogę , a On sam będzie działał“.

Pierwszy rok był dla mnie czasem wielkiego oczyszczenia. Dzięki życiu w osamotnieniu moja relacja z Bogiem się pogłębiła. Tylko z Nim mogłam rozmawiać i odnaleźć wewnętrzny pokój, którego mi brakowało. Dzisiaj jestem wdzięczna Dobremu Bogu za wszystko co mi uczynił.

Jednym z patronów Wspólnoty jest św. Tereska od Dzieciątka Jezus. To razem z nią kroczyłam w pierwszym etapie mojego życia wspólnotowego. Jej duchowość karmelitańska kształtowała moją drogę we Wspólnocie. Cztery lata później otrzymałam od niej wielką łaskę. Uczestniczyłam w przygotowaniach beatyfikacyjnych jej rodziców, Louis et Zélie Martin. I jestem pewna że dzięki wstawiennictwu jej rodziców, moja babcia przeżyła po groźnym wylewie. Nie ma nic niemożliwego dla tego, kto kocha i wierzy.

Moją drugą misją we Wspólnocie była młodzież poszukująca swojego miejsca w życiu. Razem z nimi odkryłam czym naprawdę jest „modlitwa serca“. Pomimo różnicy kultur ( 11 narodowości z całego świata) każdy z nas miał jedno pragnienie – Uwielbienie Boga . W Autrey odkryłam piękno liturgii i sztuki, które pomogło mi odkryć piękno Bożej obecności pośród nas. W 2007 roku podczas Wielkiego Tygodnia, przed Wielkim Czwartkiem otrzymaliśmy wiadomość, że edukacja w szkole dla chłopców zostanie zawieszona z powodów finansowych i nie tylko. To był wielki cios dla młodych. Śpiewając Mękę Pańską każdy z nas mógł poczuć bliską obecność Jezusa cierpiącego. Nasza ofiara wydała jednak wspaniały plon powołań. A młodzi, którzy towarzyszyli nam w tej szkole modlitwy, są dzisiaj zaangażowani w życiu parafialnym.

Duch Święty jest jak wiatr: wieje, kiedy chce i dokąd chce. W życiu nie można przywiązywać się do swojej misji, ale trzeba być gotowym na nowe tchnienie Ducha Świętego. Z łezką w oku pożegnałam moją misję i otworzyłam serce na potrzeby braci niepełnosprawnych. W monotonii życia odkrywam Bożą obecność w życiu mojej siostry i mojego brata. Dobry Bóg pozwolił mi odkryć talenty, które były głęboko zakopane w moim życiu. W Autrey pracowałam w pracowni figur, a obecnie zajmuję się pracownią skór, w której zdobię oprawy na książki liturgiczne.

Mam nadzieję, że kiedyś wrócę do mojej ojczyzny. Nie wiem jaka będzie dalej moja droga, ale ufam, że Pan mnie poprowadzi.

Na koniec, drogi bracie i siostro w Panu, życzę Ci, aby w Twoim życiu nigdy nie zabrakło nadziei i odwagi pójścia za głosem serca. Niech Twoje serce będzie zawsze otwarte na Boże wezwanie. Nie bój się odpowiedzieć na Jego miłość i nie ustawaj w drodze w poszukiwaniu Twojego szczęścia.



Świadectwo ze strony Wspólnoty Błogosławieństw