5. Niedziela zwykła (A)

Czyny światła, czyny ciemności

O. Augustyn Pelanowski OSPPE

Francuska rewolucja miała obalić reżim królewski i stać się blaskiem oświecenia dla całego świata. Czy nie jest symboliczne to, że deputowani, którzy zbierali się w sali posiedzeń, często chorowali na zapalenie oczu z powodu słabego wietrzenia, a Mirabeau, jeden z przywódców, nawet przemawiał z zawiązanymi, zaropiałymi oczami? Ślepe oświecenie! W ciągu pięciu miesięcy zginęło na gilotynie w samym Paryżu 2217 osób. A wszystko po to, by ulżyć najuboższym! Jak powiedział Bernard Lewis, Francuzi od czasów rewolucji przeżyli dwa cesarstwa, dwie monarchie, dwie dyktatury i pięć republik, i wcale nie można być pewnym, czy osiągnęli ideał demokracji. Nawet najszczersza wola sprawiedliwości bez pomocy Boga wyrodnieje w terror. Nie jesteśmy w stanie bez Boga być ludzcy ani uczynić cokolwiek dobrego. Nasze czyny bez ognia Ducha Świętego szybko tracą blask i stają się mrokiem przerażającym nawet nas samych.

Nie wierzę w tak zwaną ludzką dobrą wolę. Wierzę, że kiedy Jezus mówił do uczniów, aby byli światłem świata, nie stawiał im zadania, które mieli wypełnić o własnych siłach, lecz pragnął, aby oni pozwolili Duchowi obdarowywać światłem ludzkość. Nie jest przypadkiem znak ognistych języków objawiający się dopiero po zesłaniu Ducha. Byli jak lampy zdolne do dawania światła. Ale bez Ducha jesteśmy tylko lampami bez oliwy i bez ognia. Zapału nie wzbudza się samemu, musi być on udzielony.

Prawdziwą rewolucją oświecającą ludzkość jest głoszenie Ewangelii, która jest adresowana na pierwszym miejscu do najuboższych i żyjących w ciemnościach. Zawsze intrygowały mnie słowa Jezusa o tym, by tak świeciły moje czyny, aby ludzie chwalili nie mnie, tylko Boga. Dobry czyn, pełen światła, ma mnie samego postawić w cieniu, by widoczny był Bóg w świetle. Każdy mój religijny akt, a szczególnie oświecanie ewangelizacją, ma mnie stawiać w najgłębszym cieniu, by światło Boga przedostawało się do ludzi bez żadnych aberracji.