4. Niedziela zwykła (B)

Żebyście byli wolni od utrapień

ks. Tadeusz Czakański

Proszę księdza, przychodzi tu taki jeden i wali mi w drzwi, bo chce na wódkę. Dla świętego spokoju daję mu. Za pierwszym razem odmówiłam, ale tak wrzeszczał, przeklinał i odgrażał się, że się wystraszyłam. Teraz przychodzi co tydzień. – Drogo panią kosztuje ten spokój... – Ksiądz rozumie, sama jestem, brak mi już sił. Kto pomoże? Czuję się bezradna.

Jedna z rozmów w czasie corocznych odwiedzin duszpasterskich... Wcale nie wyjątkowa. Melina na klatce schodowej czy grupa rozwydrzonych wyrostków, może na długo zatruć życie wszystkich mieszkańców.

Poczucie bezradności i bezsilności wydaje się ogarniać coraz to szersze kręgi społeczeństwa. Niepokój, jaki płynie ze świata polityki, niepewność w dziedzinie gospodarki, kryzys, jaki dotyka rodzinę – wszystko to wpływa na człowieka i zajmuje trwałe miejsce w jego sercu. W poczuciu zagrożenia staje się on często agresywny, łatwo wpada w złość, odczuwa wobec innych niechęć i zazdrość. Wulgarne wyzwiska i słowa z rynsztoku stały się trwałym elementem codziennych rozmów w pracy, a także w szkole i w rodzinie, między małżonkami...

Jak reagować? Przymknąć oczy, udawać, że się nie słyszy?

Krzyk człowieka opętanego, z dzisiejszej Ewangelii, wywołał natychmiastową i to niezwykle surową reakcję Jezusa: „Milcz i wyjdź z niego”. Nie było miejsca na żaden kompromis czy dyskusję. Moc i skuteczność słowa, jakie wyrzekł Jezus, były natychmiastowe. Świadkowie tego wydarzenia byli zgodni co do jednego – mówili: „nowa jakaś nauka z mocą”. Źródło mocy, z jaką Jezus wypędził złego ducha, utożsamiali nie tyle z jednym Jego rozkazem, co z całą Jego nauką. A w centrum tej nauki jest przykazanie miłości, orędzie prawdziwej wolności, dobra nowina o zbawieniu. Nauka Jezusa każe zło zwyciężać dobrem, nadstawiać drugi policzek, ale również „nastawać w porę i nie w porę”; zawsze trwać w prawdzie i prawdę głosić. Obiecuje zwycięstwo tym, którzy wytrwają do końca. Nazywa szczęśliwymi, błogosławionymi tych, którzy płaczą, i zapewnia, że będą pocieszeni.

Jeśli chrześcijanie czują się w świecie, jak u siebie w domu, to muszą postawić sobie pytanie, czy nie pozostają pod wpływem sprzecznych z nauką Jezusa zasad wyznawanych przez środowiska niechrześcijańskie. Komu chcą się przypodobać – światu czy Bogu?

Pamiętam do dziś rozterkę pewnego małżeństwa, które zastanawiało się, czy walczyć o odebranie praw rodzicielskich mieszkającemu piętro wyżej człowiekowi znęcającemu się nad swoją dwunastoletnią córką. A może lepiej pozostawić wszystko w spokoju: niech dziecko ma kogoś, jakiś dom, ojca – choćby takiego? Lepsze to niż dom dziecka...

Chrześcijanie potrzebują przebudzenia – ich poczucie bezsilności i bezowocności musi być zastąpione nowym zapałem do działania. Musimy zdać sobie sprawę, że jedynym prorockim słowem na dzisiaj jest dla nas „zwrócić się do Boga”.

Przyjrzyjmy się jeszcze raz Bożemu Słowu. Prorocy Starego Testamentu przemawiali do ludzi, którzy poznali Słowo Boga, ale odwrócili się od Niego, by żyć życiem świeckim – jak byśmy to dzisiaj określili. Owi prorocy nie mówili o zbawiającej łasce i radości z przebywania z Bogiem, bez wskazywania na potrzebę odwracania się każdego dnia od grzechu i powracania do Bożych przykazań.

Czytanie proroków nie jest łatwe, lecz ich słowa są alarmująco aktualne w naszych czasach. Oczywiście, nie będziemy zdolni czegokolwiek dokonać, jeśli Bóg nie pójdzie przodem. Sami nie wypracujemy w sobie nowego ducha ani też nie zmienimy przekleństwa w błogos>awieŮstwo. Wszystko to musi zapoczątkować Bóg.

Jezus wypędził złe duchy w synagodze: w miejscu modlitwy i poznawania Słowa Bożego. Szukajmy takich miejsc, gdzie chrześcijanie trwają na modlitwie i rozważaniu Słowa Bożego. Szukajmy współczesnych wieczerników, abyśmy z mocą mogli głosić naukę Jezusa i nią żyć.