1. Chrystus Jezus «uniżył samego siebie, stając się posłusznym aż do (...) śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył» (Flp 2, 8-9). Przed chwilą wysłuchaliśmy słów tego hymnu z Listu do Filipian. W sposób zwięzły i wymowny przedstawiają nam one tajemnicę męki i śmierci Jezusa, a jednocześnie zapowiadają chwałę Paschy zmartwychwstania. Wprowadzają nas zatem w medytację poświęconą Triduum paschalnemu, które rozpoczyna się jutro.

2. Drodzy bracia i siostry, przygotowujemy się do przeżywania na nowo w najbliższych dniach wielkiej tajemnicy naszego zbawienia. W Wielki Czwartek rano, w każdej wspólnocie diecezjalnej biskup wraz z całym swym prezbiterium sprawuje Mszę św. Krzyżma, podczas której poświęca oleje: olej katechumenów, olej chorych i święte krzyżmo. Wieczorem wspominamy Ostatnią Wieczerzę, podczas której została ustanowiona Eucharystia i kapłaństwo. «Umycie nóg» w Wieczerniku przypomina, że czyniąc ten gest Jezus antycypował najwyższą Ofiarę na Kalwarii i zostawił nam jako nowe prawo — mandatum novum — swoją miłość. Zgodnie z pobożną tradycją, po obrzędach Mszy św. in Cena Domini wierni trwają na adoracji Eucharystii aż do późnej nocy. To szczególne czuwanie modlitewne, nawiązuje do konania Chrystusa w Getsemani.

3. W Wielki Piątek Kościół wspomina mękę i śmierć Pana. Wspólnota chrześcijańska wezwana jest do medytowania nad złem i grzechem przygniatającymi ludzkość oraz nad zbawieniem dokonanym przez odkupieńczą ofiarę Chrystusa. Słowo Boże oraz sugestywne obrzędy liturgiczne, jak adoracja Krzyża, pomagają odtworzyć poszczególne etapy męki. Ponadto z tym dniem wiąże się wiele form pobożności ludowej, zrodzonych przez tradycję chrześcijańską. Pośród nich wyróżniają się wielkopiątkowe procesje pokutne oraz pobożne nabożeństwo Drogi Krzyżowej, które pozwalają lepiej wniknąć w tajemnicę Krzyża.

Wielką Sobotę charakteryzuje głębokie milczenie. W tym dniu oczekiwania i modlitwy nie jest przewidziana bowiem własna liturgia. W kościołach panuje głęboka cisza, natomiast wierni, naśladując Maryję, przygotowują się duchowo do wielkiego wydarzenia zmartwychwstania.

4. W Wielką Sobotę, po zapadnięciu zmroku, rozpoczyna się uroczysta Wigilia Paschalna, «matka wszystkich wigilii». Po poświęceniu nowego ognia zostaje zapalony paschał, symbol Chrystusa, który oświeca każdego człowieka, i radośnie rozbrzmiewa wielkie orędzie Exsultet. Słuchając słowa Bożego, wspólnota kościelna medytuje nad wielką obietnicą ostatecznego wyzwolenia z niewoli grzechu i śmierci. Następują obrzędy chrztu i bierzmowania katechumenów, którzy długo się do tego przygotowywali.

Zapowiedź zmartwychwstania rozlega się pośród ciemności nocy, a całe stworzenie budzi się ze snu śmierci, by uznać panowanie Chrystusa, jak głosi Pawłowy hymn, od którego rozpoczęliśmy nasze refleksje: «aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM» (Flp 2, 10-11).

5. Drodzy bracia i siostry, te dni są szczególną sposobnością, by jeszcze bardziej pogłębić nasze nawrócenie i całym sercem przylgnąć do Tego, który umarł za nas z miłości.

Pozwólmy, by towarzyszyła nam Maryja, Panna wierna. Wraz z Nią trwajmy w Wieczerniku i pozostańmy obok Jezusa na Kalwarii, by spotkać Go zmartwychwstałego w dniu Wielkanocy.

W tym duchu składam najserdeczniejsze życzenia radosnych i błogosławionych Świąt Wielkanocnych wam tu zgromadzonym, waszym wspólnotom i wszystkim waszym bliskim.