Po raz kolejny wypada – komentując tekst liturgiczny – odwołać się do św. Pawła. „Jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w tej sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli…” (Rz 5,12). „Wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie” (Rz 3,23-24). Tę prawdę wyznajemy pokornie, bo „cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał?” (1 Kor 4,7). Dlatego pokorne wyznanie wiary w Tajemnicę Wcielenia ma swoją kontynuację w pokornym śpiewie kantyku Anny i kantyku Maryi, a finał w modlitwie po Komunii św., będącej dalszym ciągiem błagania o udział w życiu Odkupiciela, czyli prośby o radość bez końca. Radość, której przedsmak dają wspomniane pieśni.