Pokochać Kosciół

Katarzyna Banc

publikacja 14.12.2008 21:15

Trzeci tydzień adwentu

Pokochać Kosciół

Poniedziałek

Tworzyć jedno Ciało


Pamiętam jak w dzieciństwie z dzieciakami z podwórka bawiliśmy się w policjantów i złodziei. Zabawa była przednia, jednak prawie zawsze pojawiał się ten sam problem – nikt nie chciał być w grupie złodziei. I wcale nie chodziło o jakąś szlachetność i niechęć do stawania po „ciemnej” stronie. Problem był zupełnie innej natury – jeżeli złodziej został złapany to widocznie musiał być wolniejszy/słabszy/gorszy od tego, który go gonił. Każdy z nas chciał być w tej lepszej grupie, bardziej prestiżowej. Wtedy jakoś nie zwracaliśmy uwagi, że na jednego uciekającego przypadało kilku goniących i niezależnie od zdolności tego pierwszego, musiał ulec łącznym siłom grupy.

Dlaczego o tym piszę? Bo wydaje mi się, że w życiu też czasem tak postępujemy. Patrzymy na innych i chcielibyśmy być na ich miejscu, mieć taki samochód, takie zarobki, taki dom, czy taką rodzinę. Patrzymy na siebie i dostrzegamy ze swojej pozycji tylko to, że jesteśmy gorsi, czegoś nie umiemy zrobić, znów zawiedliśmy. Z naszej strony nie widzimy szerokiego kontekstu, którym dla ochrzczonych jest Kościół.

Przez pryzmat wspólnoty powinniśmy patrzeć zarówno na powodzenie sąsiada, jak i na własne trudności. Jak pisał Paweł: Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie (Ef 4,4). Warto stale przypominać sobie, że zostaliśmy wezwani by tworzyć jedno Ciało. I tak rzeczywiście jest! Skoro mnie i Ciebie prowadzi ten sam Duch Boży to nie możemy zaprzeczyć naszej jedności. A Kościół na nas dwojgu się nie kończy.






Wtorek

Przeciętność i nijakość?


„Tymczasem zaś wprawdzie liczne są członki, ale jedno ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: «Nie jesteś mi potrzebna», albo głowa nogom: «Nie potrzebuję was». Raczej nawet niezbędne bywają dla Ciała te członki, które uchodzą za słabsze” (1 Kor, 12, 20-22a).

Kilka tygodni temu zmieniłam miejsce zamieszkania, a co za tym idzie i parafię. Ostatniego dnia poszłam jak zawsze na Mszę świętą, usiadłam w „swojej” ławce, do ołtarza wyszedł ksiądz, który za każdym razem sprawiał wrażenie jakby zostawił włączone żelazko w domu. Przede mną siedziała pani ze wspólnoty modlitewnej, która przed Mszą prowadziła modlitwy i wcale jej nie przeszkadzało, że kolejną litanią opóźnia znacznie rozpoczęcie celebracji. W ostatniej ławce zajęła swoje miejsce babcia, której sam głos zburzyłby mury Jerycha i która z chęcią dzieliła się ze wspólnotą całą swoją mocą, niemniej zazwyczaj śpiewała pieśni z lekkim opóźnieniem w porównaniu z resztą.

W wielkim kościele była nas garstka, razem może ze 30 osób. I niby nie znaliśmy się, ale tego ostatniego dnia, rozglądając się wkoło, o każdym z moich towarzyszy mogłabym coś powiedzieć. Może nie wymienić imiona, już na pewno nie nazwiska ale jednak przez ostatnich kilka lat wspólnego gromadzenia się wokół ołtarza poznaliśmy się. Mijając się na ulicy pozdrawialiśmy się, wymienialiśmy uśmiechy.

Czasem sobie przeszkadzaliśmy, każdy z nas w Liturgię wnosił siebie całego i wszystkie swoje sprawy. Była pani notorycznie zakatarzona i kaszląca. Byłam ja, która często zaraz po Mszy, a już na początku jakiegoś nabożeństwa wybiegałam z kościoła śpiesząc się na autobus, lub przychodziłam spóźniona na Eucharystię, bo mnie przytrzymali w pracy i zawsze pech chciał, że musiałam trzasnąć drzwiami. W końcu byliśmy my wszyscy, rozstrzeleni w świątyni, przez co nigdy jednym głosem nie umieliśmy wypowiedzieć Modlitwy Pańskiej. Z zewnątrz patrząc można było co najwyżej dostrzec przeciętność i nijakość. W trosce o piękno celebracji można by pokusić się o usunięcie „przeszkadzaczy”, ale wtedy kościół pozostałby pusty.





Środa

Najważniejszy charyzmat


„Kiedy się razem zbieracie, ma każdy z was już to dar śpiewania hymnów, już to łaskę nauczania albo objawiania rzeczy skrytych, lub dar języków, albo wyjaśniania: wszystko niech służy zbudowaniu” (1 Kor 14, 26).

Przy kawie spotkała się grupa znajomych z różnych wspólnot w Kościele. Było małżeństwo z Drogi Neokatechumenalnej, troje w różnym wieku z Odnowy w Duchu Świętym, ktoś ze Szkoły Nowej Ewangelizacji, przedstawiciele Oazy i jeszcze jedna starsza pani z Róży Różańcowej.

W pewnym momencie ich dyskusja przekształciła się w świadectwo różnorodności działania Ducha Świętego w Kościele. Członkowie Drogi opowiadali o charyzmacie swojego katechisty, który w prostych słowach wyjaśnia Boże tajemnice, w Odnowie był dar języków, ewangelizatorzy z każdą akcją odnosili coraz większe sukcesy, a śpiew oazowiczów poruszał Niebo. Temu wszystkiemu przysłuchiwała się ta starsza pani z pewnym zakłopotaniem bo przecież ona ma tylko ten sznur paciorków i kilka koleżanek w swoim wieku w parafii. Nic wielkiego nie robią – nie śpiewają, nie tańczą, mówią tylko po polsku i właściwie w koło to samo. Zrezygnowana, nie mają o czym dyskutować, złapała różaniec.

W środku tajemnicy o ukrzyżowaniu spostrzegła, że jej towarzysze zaczęli się przekrzykiwać. Jeden drugiego chciał przekonać, że w jego wspólnocie jest lepiej. Pani posmutniała widząc, że młodzi jej Kościoła o czymś ważnym zapomnieli. Zaczęła swoim słabym głosem recytować: Gdybym mówił językami ludzi i aniołów... Z każdym wersem Hymnu o miłości grupa milkła uświadamiając sobie, że zapomnieli o najważniejszym z charyzmatów, którym przecież każdy z nich został obdarowany – o miłości.

W Kościele jest wiele charyzmatów, a każdy z jego członków już na początku został obdarowany tym największym – miłością. Jednak mówiąc o charyzmatach zawsze trzeba pamiętać, że to dar dla wspólnoty. „Kiedy się razem zbieracie...”





Czwartek

Okazała budowla


„W Nim [Chrystusie Jezusie] zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha” (Ef 2, 21-22).

Czytam słowa świętego Pawła o wznoszeniu się i od razu przychodzi mi na myśl historia z drugiego krańca Pisma Świętego o wieży Babel. Jeden i drugi fragment dotyczy nas – ludzi, w jednym i drugim mowa jest o stawianiu okazałych budowli... Święty Paweł doskonale wiedział jak skończyli Babilończycy a jednak każe naszej budowli wznosić się coraz wyżej.

Różnica tkwi w źródle postępowania. Musimy zadać sobie pytanie o rzeczywiste motywacje. Czasem bywa tak, że nawet najświętsze przedsięwzięcia, które podejmujemy, niewiele są warte jeżeli mają przynieść chwałę nam a nie Bogu. Z drugiej strony niepozorne prace mogą okazać się bezcenne jeżeli motorem naszego postępowania będzie Bóg i to Jego plan przyjmiemy.

Jest jeszcze jedna bardzo ważna sprawa – niezależnie ile zrobimy budowla zawsze będzie naszym wspólnym dziełem. Nikt sam nie jest w stanie jej wznieść. To jednak nie znaczy, że pojedyncze osoby nie mają na nią wpływu. Piękno całości zależy od piękna pojedynczych elementów.








Piątek

Zagubiony Kościół


„A tego, który jest słaby w wierze, przygarnijcie życzliwie, bez spierania się o poglądy” (Rz 14,1).

Mowa tutaj o chrześcijanach, którzy po chrzcie nadal zachowywali pewne praktyki ze swojego starego życia. Już przyjęli nowe życie, ale nadal mentalnie trwali w swoim poprzednim. Nie robili tego złośliwie, po prostu wiara i życie tak dalece przeplatały się ze sobą, że prawie niemożliwym było rozdzielenie ich w jednym momencie by dotychczasowe wierzenia zamienić na wiarę w Chrystusa. Święty Paweł prosi Kościół w Rzymie by wykazywał się roztropnością w stosunku do takich osób, działają one przecież w dobrej wierze.

W obecnych czasach jest podobnie, z tą różnicą, że w większości zostaliśmy ochrzczeni będąc dziećmi, mieliśmy wspaniałe warunki by od samego początku dorastać w chrześcijaństwie, a jednak gdzieś po drodze zagubiliśmy Kościół, zniekształciliśmy nasze miejsce w nim. Tak jak pierwsi chrześcijanie trwali w swoim starym życiu, tak my często trwamy w „nowym”, które przyjęliśmy z biegiem oddalania się od wspólnoty. Szukamy spełnienia, głębokiego życia duchowego, ale zamiast wracać do Źródła, błądzimy po manowcach. Modlitwę wymieniamy na horoskop, spowiedź na odwiedziny u wróżki, radykalizm zamieniamy na wybieranie co łatwiejszych zasad życia.

Zbliżające się Święta to nie czas choinki i prezentów jak próbuje się nam wmówić w mediach. To czas powrotu, czas powtórnych narodzin. Twoje miejsce w Kościele, które zająłeś podczas chrztu nadal na ciebie czeka. Słowa Pawła są wciąż aktualne, jednak zakładają, że słaby w wierze będzie dążył do pełnej wiary.







Sobota

Dobro tak charakterystyczne


„Wy jesteście naszym listem, pisanym w sercach naszych, listem, który znają i czytają wszyscy ludzie. Powszechnie o Was wiadomo, żeście listem Chrystusowym dzięki naszemu posługiwaniu, listem napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego; nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc” (2 Kor 3, 2-3).

Ile razy już zdarzyło mi się widząc niezdecydowanych kierowców na drodze, którzy na nieszczęście tarasowali ruch przynajmniej w jednym kierunku, mruczeć pod nosem „no znów baba za kierownicą” (i to, że jestem kobietą wcale mi nie przeszkadzało). Albo w emocjach dojść do łatwego wniosku, że „wszyscy są tacy”, a najczęściej to już „wszyscy faceci są tacy!” i nie ważne, że mi w danej chwili podpadł jeden konkretny, ważne, że dotknął tak mocno, że na chwilę znielubiłam wszystkich mężczyzn.

Patrząc na te sytuacje z boku po prostu się śmiejemy. Ot, zwykłe uogólnienie od razu dostrzegamy przejaskrawienie. Jednak zupełnie inaczej postępujemy kiedy one nas dotyczą. W danym momencie, albo od danego momentu zapieramy się i można nam tłumaczyć, prosić, grozić ale my myślenia nie zmienimy. Ten proces uogólniania działa na każdą grupę.

Ciekawe jest też to, że nasza konstrukcje psychiczna uogólniać w taki sposób dobrych cech nie chce. Oczywiście na podstawie wielu przypadków w końcu możemy dojść do wniosku, że cała grupa ma tą dobrą cechę, ale wystarczy u tylko jednej osoby coś przeciwnego zaobserwować i już pozytywne uogólnianie „bierze w łeb”.

Więc czytając list świętego Pawła, który wychwala dobre cechy i jeszcze pisze o tym, że to fakt powszechnie wiadomy próbuję sobie tą wspólnotę wyobrazić. Pierwszych chrześcijan rozpoznawano właśnie ze względu na to jak się miłują, na to co w nich dobre. Dobro było we wspólnocie tak charakterystyczne, że nawet pojedyncze złe cechy nie umiały tego pokonać. I to zadanie również dla nas.