Można by wdać się w dociekania semantyczne, próbować uściślić znaczenie pojęcia „uczta”, ale dzisiaj rozważmy to pojęcie z duchowego punktu widzenia. Czy to, czego oczekujemy w kontekście przejścia do życia wiecznego, a zatem to, co nas do niego prowadzi, możemy nazwać ucztą? To zależy, jak traktujemy naszą obecność na Mszy Świętej i jak traktujemy Eucharystię.

Na stole ofiarnym – czytaj ołtarzu – ofiarowuje się nam Baranek, Jezus Chrystus. Biorąc pod uwagę cały rozkład Mszy świętej, przechodzimy kolejne etapy drogi Pana, od narodzin, poprzez nauczanie – Słowo Boże, aż po ostatnią wieczerzę – łamanie chleba, kończąc na wezwaniu do uczty Paschalnej i przyjęciu Komunii Świętej: podający mówi „Ciało Chrystusa”, my zaś odpowiadamy „Amen”, czyli „ niech tak się stanie”.

Uczta to biesiadnicy. Za biesiadników można uznać wiernych będących w świątyni i oczekujących Przeistoczenia. To Ci rozważni, do których mówi Słowo: „napełniajcie się Duchem, przemawiając do siebie wzajemnie w psalmach i hymnach, i pieśniach pełnych ducha, śpiewając i wysławiając Pana w waszych sercach.” (Ef 18-19).

Nie zachowujmy się jak Żydzi w Ewangelii, którzy pytają, jak to Jezus może im dać swoje ciało, ale wsłuchujmy się w słowa Pana Jezusa, który wyraźnie i dobitnie nam mówi, że „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.” (J 6,53-54). Mamy tutaj w jednej wypowiedzi dwie pomyślne wiadomości: to, że jeśli będziemy spożywać, czyli brać udział w Uczcie Pana, zyskamy życie wieczne, i to, że otworzą się przed nami drzwi Nieba, gdy zostaniemy przez Chrystusa wskrzeszeni.

To ważne wiadomości. Bierzmy zatem jak najczęściej udział w Uczcie, w tej Uczcie, którą nam codziennie ofiarowuje Jezus Chrystus.