Tym niemniej święto często zatraca charakter duchowy. I dlatego w kazaniach tego dnia przypomina się nam o samym patronie oraz o możliwości zyskania odpustu. To święto można również traktować jako urodziny Parafii.

Cieszymy się ze świąt, lubimy urodziny, przecież to okazja do zabawy, śpiewów, smakowania frykasów. Spotykamy się z rodziną, rozmawiamy, wspominamy, opowiadamy o tym, jak to czas przeleciał, jesteśmy dla siebie życzliwi, braterscy. Dokładnie tym samym dla parafii jest Odpust: spotkanie rodziny parafialnej podczas uroczystej mszy odpustowej, odświętny wygląd kościoła, służby liturgicznej, szat liturgicznych. I tak sobie myślę, że czytania dzisiejsze jakby wpasowują się w nasze święto, przypominając nam, jak powinniśmy do siebie wzajemnie się odnosić.

Jesteśmy rodziną chrześcijańską, rodziną katolicką, wreszcie rodziną parafialną, a więc traktujmy siebie wzajem po bratersku, rodzinnie, nie tylko w kościele podczas mszy, lecz również na co dzień, aby inni poznali, żeśmy Chrystusa. Nie powinniśmy walczyć ze sobą, rywalizować, ale wspomagać się, szanować, być dla siebie rodziną.

W ostatnich czasach coraz częściej słyszymy i widzimy, jak stosunki międzyludzkie ulegają rozkładowi, jak ci, którzy powinni być razem, rozchodzą się, jak zanika w naszym życiu solidarność. Pojawia się za to wiele złości, nienawiści, zazdrości. Czy w Rodzinie tak powinno być?

Mamy święto, święto parafialne – odpustowe – urodzinowe. Przemyślmy nasze słowa, nasze czyny, uśmiechnijmy się do siebie, bądźmy dla siebie siostrą, bratem, żyjmy miłością. Naprawdę, to nie boli, nie jest trudne, a nasze życie dzięki temu stanie się łatwiejsze. Pozwólmy, niech „Pan Bóg sprawi, że się rozpleni sprawiedliwość i chwała wobec wszystkich narodów" (Iz 61,11).