Zależy też od naszego podejścia do tego, jak postanowimy w tym nowym roku żyć i funkcjonować. Przyszła pora, by dokonać podsumowań, bilansów, statystyk, zestawień. Przy okazji tych zadań pomyślmy o tych, którzy odeszli do wieczności, ale i cieszmy się z nowych, którzy przybywają.

Tak to już jest, że rok po roku przymierzamy się do pewnych działań i – nie kryjmy tego – robimy to często z obawami, ze zniechęceniem. A przecież to ważne dla nas, jak przeżyliśmy ostatnie 12 miesięcy, czy i co wokół nas się zmieniło, czy w stosunku do poprzedniego podsumowania jesteśmy w tym samym miejscu, czy zaistniały zmiany.

Zrozumienie i miłość to dwie zasady stwarzające możliwość porozumienia; jeśli ich będzie brakowało, to po cóż nam wszystkie inne? Jaka to radość, jeśli bez miłości? Jakie to porozumienie, jeśli zamierzamy je zerwać lub wcale go nie respektować? Jesteśmy dobrzy i skonsolidowani w przypadku jakiejś burzy dziejowej, kataklizmu, śmierci; potrafimy wtedy być ze sobą, działać, walczyć o siebie i tego obok. Kochamy się, wspomagamy, jesteśmy wielką rodziną. Co powoduje, że tak szybko się zmieniamy? To daje o sobie znać nasza druga natura, ta przyziemna, doczesna, materialna, powiem wręcz… polska. Powoli dochodzę do wniosku, że problem polega na umiejętności dawania i czerpania z tego radości i siły życiowej.

Właśnie to dawanie – typowo chrześcijańskie – może nas doprowadzić do pełnej harmonii i zgody. Dlatego spójrzmy na bliźniego swego jak na siebie samego. Nie poprawiajmy błędów u drugich, lecz zacznijmy od siebie. Pomiędzy przyjacielem a znajomym, pomiędzy przyjaźnią a znajomością, pomiędzy miłością a sympatią – to kwestie naszego wyboru. I choćbyśmy nie chcieli, życie poddaje nam ciągle te wybory pod rozwagę, wręcz na nas wymusza, abyśmy się zdeklarowali, jak chcemy postrzegać daną osobę, jak chcemy postrzegać nasze uczucia w stosunku do danej osoby, danej sytuacji. To specyficzna kategoria oczekiwań związanych z tym, że pragniemy sprostać oczekiwaniom innych, że pragniemy dowieść innym, iż jesteśmy warci ich oczekiwań.

Nasze oceny oczekiwań bywają różne. Inne, jeśli chodzi o nas samych, inne, jeśli chodzi o sprawy materialne, jeszcze inne, jeśli patrzymy na dokonania bliskich i dalszych. Najczęściej są to oczekiwania ponad miarę. Mamy również problem z wartościowaniem oczekiwań. Sumarycznie można by sobie pogratulować, żyjemy dalej w ciekawych i owocnych czasach, tylko i wyłącznie od nas zależy, jak wykorzystamy doświadczenia lat poprzednich, jak na nas podziałają zmiany, których jesteśmy świadkami. Jedno jest pewne, niezmiennie wierzymy w nasze wartości, żaden człowiek, żadna instytucja ich nam nie zmieni, bo one są w naszym sercu i duszy. Pozostaje nam tylko życzyć dalszego trwania w drodze, którą obraliśmy przed laty, pozostając przy Parafii, przy Jezusie.

Jesteśmy jeszcze winni wszystkim, z którymi przebywamy i żyjemy, kilka słów podziękowań – głównie za to, że jesteście, bo mamy do kogo kierować nasze słowa, a także przeprosin za nie zawsze trafione artykuły, ale uczymy się na błędach. Nasza współpraca wzbogaca nas mentalnie i duchowo, pozwala nam w ten sposób rozmawiać, dyskutować. Czy zawsze pozytywnie? To do Was należy ocena, zdajemy się w tym wypadku na Waszą wyrozumiałość, ale i krytykę, która nas uczy pokory. No i to by było na tyle. A teraz? Po prostu zabieramy się do dalszej pracy, by pozyskać nowych przyjaciół, nowych gości, nowych współpracowników, nowych uczniów Chrystusa, z którym – myślę, że razem – pójdziemy Jego drogami.