Wstęp

W tajemnicach bolesnych różańca świętego chcemy objąć sprawy misyjne Kościoła oraz pomodlić się za naszych braci i siostry z krajów misyjnych, którzy często cierpią głód i niedostatek oraz oczekują pomocy duchowej. W wielu miejscach na świecie cierpi człowiek oczekując „prawdziwej wolności; wyczekuje innego, lepszego świata; wyczekuje «odkupienia»”. Aby mógł zaistnieć ten nowy wyczekiwany świat, potrzebny jest nowy człowiek o sercu przepełnionym miłością i miłosierdziem.  

Tajemnica I – Modlitwa Pana Jezusa w Ogrójcu

„Trzeba podkreślić, że nawet w obliczu wzrastających trudności pozostaje priorytetem Chrystusowe polecenie ewangelizowania wszystkich narodów. Żadna racja nie może usprawiedliwić jego spowolnienia lub zastoju, ponieważ «zadanie ewangelizowania wszystkich ludzi stanowi życie oraz istotną misję Kościoła» (por. Paweł VI, Evangelii nuntiandi, 14).”

Jezus w towarzystwie swoich uczniów udał się na Górę Oliwną. Tam upadł na kolana i modlił się słowami: „Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!” (Łk 22, 42). Uczniowie, którzy z Nim przyszli ze smutku posnęli, natomiast Jezusowi ukazał się Anioła z nieba i Go umacniał. Jezus w Ogrójcu przeżył modlitwę i trwogę konania.

Niejeden lęk i strach wkrada się do serc misjonarzy, którzy stoją u progu swej posługi misyjnej. Wiedzą, że przyjechali by stracić życie dla Chrystusa, ale nieraz mogą przeżywać trudności i zniechęcenia. Ich siłą jest wewnętrzne przekonanie o konieczności głoszenia Ewangelii oraz umacniająca moc ich osobistej modlitwy i całego Kościoła. Panie Jezu, który znasz trwogę konania, umacniaj misjonarzy w ich doświadczeniu lęku i niepewności.

Tajemnica II – Ubiczowanie Pana Jezusa

„Rzesza tych, którzy czekają na orędzie Ewangelii, którzy spragnieni są nadziei i miłości, jest dziś niezliczona. Iluż ludzi, głęboko poruszonych tym wołaniem o pomoc, płynącym od ludzkości, pozostawia wszystko dla Chrystusa i niesie ludziom wiarę i miłość do Niego! (por. Spe salvi, 8).”

Jezusa zaprowadzono przed Piłata, który chcąc Go uwolnić, zgodnie ze zwyczajem odwołał się do woli ludu, ale ci wybrali Barabasza. A widząc Jezusa krzyczeli: „Ukrzyżuj Go”. „Wtedy Piłat chcą zadowolić tłum uwolnił im Barabasza, Jezusa zaś kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie” (Mk 15, 15).

Praca misyjna może wiązać się z doświadczeniem odrzucenia, cierpienia, niezrozumienia. Misjonarz, który wszystko zostawił dla Chrystusa i dla ludzi oczekujących Ewangelii, teraz przeżywa samotność i odtrącenie. W obliczu poważnych przeszkód, każdy musi szukać głębokich motywacji, by wytrwać do końca. Panie Jezu, bądź siłą i nadzieją dla swoich misjonarzy. 

Tajemnica III – Cierniem ukoronowanie

„…uświadamiamy sobie, że działalność misyjna jest odpowiedzią na miłość, jaką Bóg nas miłuje. Jego miłość nas odkupuje i ponagla do missio ad gentes. Jest ona duchową siłą, zdolną sprawić, że w rodzinie ludzkiej będzie wzrastała harmonia, sprawiedliwość, jedność między osobami, rasami i ludami, do czego wszyscy dążą (por. Deus caritas est, 12).”

Ubiczowanego Jezusa żołnierze ubrali w purpurę, a na głowę włożyli Mu koronę z cierni. Następnie szydzili z Niego pozdrawiając Go słowami witaj Królu Żydowski. „Przy tym bili Go trzciną po głowie, pluli na Niego i przyklękając oddawali Mu pokłon” (Mk 15, 19). 

Tylko prawdziwa miłość zdolna jest znieść tyle upokorzeń. Także działalność misyjna, która jest odpowiedzią na miłość Bożą, wypływa z miłości i dąży do zaprowadzenia prawa miłości. Dla misjonarza doświadczenie tajemnicy cierpienia jest jedną z dróg współpracy w zbawczym dziele. Panie Jezu, gdy świat nie rozumie Twych uczniów i odrzuca Twoją Ewangelię miłości, dotknij łaską przemiany wszystkich prześladowców. 

Tajemnica IV – Droga krzyżowa

„Drodzy bracia i siostry, duc in altum! Wypłyńmy na głębię rozległego morza świata i odpowiadając na zachętę Jezusa, zarzućmy bez lęku sieci, ufni w Jego stałą pomoc.”

Jezusa wyprowadzono, aby Go ukrzyżować. Po drodze spotkali pewnego człowieka z Cyreny, imieniem Szymon i przymusili go, by pomógł Jezusowi w dźwiganiu krzyża. „Gdy przyszli na miejsce zwane Golgotą, to znaczy miejscem Czaszki, dali Mu pić wino zaprawione goryczą. Skosztował, ale nie chciał pić’ (Mt 27, 33-34).

Jezus podjął drogę krzyżową dla naszego zbawienia, abyśmy zrozumieli ogrom miłości jaką Bóg ma ku człowiekowi. Powołanie misyjne jest konkretnym podjęciem krzyża misyjnego, by udać się tam, gdzie Kościół posyła w imieniu Chrystusa. Jedynym umocnieniem na tej drodze jest zaufanie pokładane w Jezusie Chrystusie. Panie Jezu, który otwierasz swoich uczniów misjonarzy na niezmierzone horyzonty misji, umacniał nas, abyśmy bez lęku wypływali na rozległe morza współczesnego świata.

Tajemnica V – Śmierć Pana Jezusa na krzyżu

„Dlatego to Bóg, który jest Miłością, prowadzi Kościół ku ludzkości żyjącej na krańcach ziemi i powołuje ewangelizatorów, by pili «z tego pierwszego, oryginalnego źródła, którym jest Jezus Chrystus, z którego przebitego Serca wypływa miłość samego Boga» (Deus caritas est, 7).”

Jezus został ukrzyżowany. Następnie żołnierze rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy. „A była godzina trzecia, gdy Go ukrzyżowali” (Mk 15, 25). Potem mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Na wołanie Jezusa „pragnę” podano Mu gąbkę pełną octu, a kiedy skosztował octu rzekł: „Wykonało się” i oddał ducha. Gdy żołnierze zobaczyli, że Jezus już umarł „nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda” (J 19, 33-34).  

Śmierć Jezusa przyniosła nam zbawienie. Z Jego przebitego boku wypłynął zdrój wody żywej która oczyszcza z grzechu i daje nowe życie. Z przebitego serca Jezusa wypływa miłość samego Boga, która uzdalnia misjonarzy do nieustannego przemierzania dróg świata i przepowiadania, że Bóg tak ukochał świat, że dał swego Syna Jednorodzonego, abyśmy mieli życie w obfitości. Panie Jezu, Boży Baranku zabity za grzechy świata, odnawiaj świat w swojej miłości.