Doświadczamy komercjalizacji świąt Bożego Narodzenia. Powoli z uroczystości Wcielenia robi się Gwiazdka, a znaki związane z przyjściem na świat Zbawiciela stają się jednie elementami nastrojowymi, których głębokie przesłanie treściowe jest już nieczytelne.

Trafnie zauważył św. Augustyn: „Co innego się widzi, a w co innego się wierzy, bo to, co się widzi, jest znakiem, a znak jest objaśniony przez Słowo. A Słowo trzeba przyjąć z wiarą, a wtedy jest się uczestnikiem misterium – wszystko się wyjaśnia”. 

Ludzkość długo była przygotowywana przez Boga Ojca na przyjście Jezusa Chrystusa. Proroctwa mesjańskie miały pomóc Go rozpoznać i przyjąć z wiarą. W darze Syna Ojciec wyrażał swą miłość do nas, pragnienie bliskości, bycia we wspólnocie: "A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka [Izajasza]: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię EMMANUEL, to znaczy: Bóg z nami" (Mt 1,22-23). Syn Boży stał się człowiekiem, aby człowiek – przez wiarę i chrzest – stał się synem Bożym.

Zrozumienie tradycji Bożonarodzeniowych pomaga przeżyć misterium narodzenia Pana, a to z kolei przenosi się na naszą codzienność, by żyć na miarę obdarowania.  

WIGILIA – (słowo z jęz. łacińskiego: czuwanie) oznacza dzień poprzedzający wielkie święta, którym jest obecnie objawienie się Syna Bożego w ludzkiej naturze. Tradycyjnie w Polsce zachowuje się post, który wyraża oderwanie się od tego, co przemijające i cielesne ku temu, co duchowe i „w górze” – ku Bogu. Ten post (jak i godzinny post eucharystyczny przed każdą Komunią świętą) to robienie przychodzącemu Panu miejsca w sobie.

DEKORUJEMY CHOINKĘ w dniu 24 grudnia, gdy wspominamy naszych pierwszych rodziców: Adama i Ewę. Choinka to drzewo, które nie traci zielonych igieł wtedy, gdy inne drzewa zrzucają liście. Jest to symbol wierności – tak samo wierny jest Pan Bóg w swej miłości do człowieka. Zielone drzewko przypomina o upadku i odkupieniu rodzaju ludzkiego przez Chrystusa, który przez krzyż otworzył człowiekowi drogę do utraconego drzewa życia (Rdz 3,22), czyli daru nieśmiertelności. Chrystus przychodzi do nas z darami odkupienia, dlatego pod choinką umieszczamy prezenty jako symbol Jego darów.

WIECZERZA WIGILIJNA wyraża nie tylko wspólnotę pomiędzy ludźmi, ale i wspólnotę ludzi z Bogiem.

• Pierwsza gwiazda na niebie jest znakiem do rozpoczęcia wieczerzy na pamiątkę gwiazdy betlejemskiej, którą ujrzeli mędrcy ze Wschodu.
• Wolne miejsce przy stole jest przeznaczone dla przygodnego gościa, którego w ten sposób traktuje się rodzinnie. Albo może być wyrazem pamięci o bliskich, którzy nie mogą z nami spędzić świąt czy też pamięci o zmarłym członku rodziny.
• Sianko wkładane pod biały obrus na stół (lub stawiane na nim na spodeczku ze złożonym opłatkiem) znamionuje ubóstwo groty betlejemskiej i Maryi, która złożyła Chrystusa na sianie w żłobie.
• Liczne tradycyjne potrawy wyrażają obfitość darów, jakimi Bóg obdarza człowieka przez Jezusa Chrystusa.
• Ryba jest znakiem Chrystusa. Grecki wyraz ICHTHYS (ryba) składa się z pierwszych liter podstawowych tytułów Chrystusa: (Iesous) Jezus; (Christos) Chrystus; (Theou) Boga; (Yios) Syn; (Soter) Zbawiciel.

• Świeca to znak przychodzącego Chrystusa „światłości prawdziwej, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi” (J 1,9). Dlatego wieczerzę wigilijną zaczynamy od zapalenia świecy. Dalszy przebieg tego uroczystego religijnego spotkania przy stole to: odczytanie fragmentu Ewangelii (Łk 2,1-14), śpiew kolędy „Wśród nocnej ciszy” i modlitwa „Ojcze nasz”, dzielenie się opłatkiem i składanie życzeń, spożywanie wieczerzy i śpiewanie kolęd.

• Dzielenie się opłatkiem, czyli niekwaszonym chlebem to wymowny znak dogłębnej bliskości. W Biblii taki chleb oznacza pokój, bo jest wolny od kwasu, oznaczającego nienawiść. Stąd przełamanie się opłatkiem jest symbolem pojednania i przebaczenia, przyjaźni i miłości oraz wyrazem gotowości do życia w zgodzie i jedności.

Wyznanie miłości jest w stanie wytrącić z równowagi zakochanych, a cóż dopiero wydarzenie miłości jakim jest przyjście na świat Bożego Syna?! Niech to zdumienie towarzyszy nam w adoracji żłobka i śpiewie kolęd, pomagając w odpowiedzi naszej miłości na Miłość Boga Ojca.