Drukuj
Pierwszy dzień tygodnia
publikacja 28.11.2020 12:33
Szczególne miejsce w tajemnicy chrześcijańskiego czasu zajmuje niedziela. Obchodzimy ją uroczyście jako „pierwszy dzień tygodnia, w którym Jezus Chrystus zmartwychwstał i zesłał na Apostołów Ducha Świętego”. To określenie dnia Pańskiego staje się okazją do refleksji nad jego znaczeniem.
Karolina Pawłowska /Foto Gość
Dzień Pański sięga korzeniami aż do dzieła stworzenia, do biblijnej tajemnicy „odpoczynku” Boga. Aby jednak zrozumieć w pełni jego sens, trzeba odwołać się bezpośrednio do zmartwychwstania Chrystusa. Pierwszy dzień tygodnia był trzecim dniem po śmierci Jezusa. To w tym dniu, „pierwszego dnia po szabacie” (J 20,1; por. Mk 16,2.9; Łk 24,1), Chrystus „jako zwycięzca wyszedł z otchłani”. Tego samego dnia Zmartwychwstały ukazał się dwóm uczniom na drodze do Emaus (por. Łk 24,13-35) i objawił się jedenastu Apostołom jednocześnie (por. Łk 24,36; J 20,19). To właśnie stanowi treść chrześcijańskiej niedzieli: dzięki niej każdego tygodnia wciąż na nowo w myślach i w życiu wiernych staje się obecne wydarzenie paschalne, które jest źródłem zbawienia świata.
Pierwszy dzień, który stał się „dniem Chrystusa”, dniem nowego stworzenia, stanowi dzień zgromadzenia liturgicznego, w którym ochrzczeni spotykają się z Bogiem za pośrednictwem Jezusa. Zmartwychwstały spotkał się ze swoimi uczniami po tym, jak zastali pusty grób. Zatem tydzień rozpoczyna się spotkaniem ze Zmartwychwstałym, a miejscem doświadczenia tego spotkania jest Eucharystia. Pan zasiada do stołu, gromadzi nas na świętej wieczerzy, pozwala nam doświadczyć wspólnoty. On żyje! Kościół stawia Eucharystię w centrum, ponieważ jest ona znakiem jedności, zjednoczenia ludzi z Bogiem i zjednoczenia ludzi pomiędzy sobą. Stanowi zaproszenie do wspólnego gromadzenia się, zwłaszcza w dniu Pańskim, aby oddać chwałę Bogu i uświęcić samego siebie. Zatem, jak przypomina ks. Franciszek Blachnicki, „Eucharystia jest to pożywanie Ciała Pańskiego we wspólnocie ludu Bożego”.
„My świętujemy niedzielę – pisał na początku V w. papież Innocenty I – aby wspominać chwalebne zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa Chrystusa nie tylko w dzień Wielkanocy, ale każdego tygodnia” W ten sposób poświadczał powszechnie już przyjętą praktykę, która zaczęła się rozpowszechniać w pierwszych latach po zmartwychwstaniu Pańskim. Św. Bazyli mówi o „świętej niedzieli, uczczonej zmartwychwstaniem Pańskim, która jest pierworodnym pośród wszystkich dni”. Natomiast św. Augustyn nazywa niedzielę „sakramentem Paschy”.
Dzięki chrześcijańskiej niedzieli, która jest pierwszym dniem tygodnia, „każdego tygodnia wciąż na nowo w myślach i w życiu wiernych staje się obecne wydarzenie paschalne, które jest źródłem zbawienia świata” (Dies Domini 19). Pierwszy dzień tygodnia to nie tylko dzień odrodzenia, ale również dzień rozesłania. Uczniowie Chrystusa wychodzą ze świątyń, by nieść w swoich sercach Pan, który zaprosił ich do siebie, a teraz posyła ich w świat. Eucharystia stanowi „źródło i szczyt życia chrześcijańskiego”, jest „skarbem Kościoła”. Jako szczyt drogi przebytego tygodnia, staje się źródłem i początkiem nowego etapu wzrastania w łasce i świadczenia o Chrystusie.
