Dzisiaj trudno sobie wyobrazić katolicki świat bez przesłania płynącego z sanktuarium Sacré-Coeur na wzgórzu Montmartre w Paryżu i sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Gdzie bije wspólne źródło tych dwóch miejsc wyznaczających obecną drogę duchową Kościoła? Na krzyżu, gdzie „jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda” (J 19,34) i wszyscy patrzyli „na Tego, którego przebili” (J 19,37). Przebite Serce Jezusa to ciągle bijące źródło „i tam wzięły początek sakramenty Kościoła” (z prefacji).

Jezus, Małgorzata i Faustyna

W starożytności chrześcijańskiej raczej nie zwracano się bezpośrednio do Serca Chrystusa. Przejawy kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa stają się bardziej wyraźne w życiu mistycznym Kościoła dopiero w średniowieczu, a jego rozwój następuje w XVII w. we Francji. Wielki wpływ na teologiczne uzasadnienie tego kultu miał św. Jan Eudes (zm. 1680), francuski oratorianin, ale jego prawdziwy rozkwit nastąpił po objawieniach francuskiej zakonnicy św. Małgorzaty Marii Alacoque (1647–1690).