Święci pierwszych wieków są pewną zagadką. Tak łatwo można wokół nich roztoczyć nimb tajemnicy i mitu. Podobnie jest z dzisiejszą naszą towarzyszką niedoli – św. Łucją. Mówi się, że pozbawiła się wzroku, aby nie grzeszyć przeciwko czystości, gdyż została uwięziona w domu publicznym. Oj, chyba mi też wypadało by wyłupać sobie oczy... z drugiej jednak strony – co za paradoks. Pozbawiona wzroku dziewczyna, a jej imię kojarzy się ze światłem (łac. lux, lucis). Może właśnie to jest jej nauka? Może czasem trzeba się czegoś pozbawić (choć prawdopodobnie bez samookaleczenia), aby naprawdę to posiąść?...