Prawdopodobnie Bóg nie zażąda od nas zrzeczenia się dobrej sławy, nie oczekuje opuszczenia rodziny, porzucenia pracy i przyjaciół by za nim podążać. Przeciwnie spodziewa się, że podążając za nim będziemy się doskonalić i odpowiednio kształtować swoje życie i otoczenie. Często upomina się o naszą złość, mściwość, urazy, nierozwagę, zranioną miłość własną, niechęć, pogardę. Chociaż walka z tymi przywarami nie zawsze wymaga heroizmu, bywa dla nas wielkim trudem. Nie zawsze łatwo przychodzi nam okazywanie dobroci i wspaniałomyślności nieprzyjaciołom oraz wspieranie potrzebujących. Musimy nauczyć się zatrzymywać wszędzie tam, gdzie jest trud, smutek, krzywda. Widzieć Boga w cierpieniu, trudzie pracy nad sobą, ale wierzyć że i radość jest Boża. Nie zaciskać oczu i ust, aby serce zostało otwarte. Powtarzać „Ufam Tobie” i wiedzieć czy ufam, czy tylko pragnę zaufać i nie potrafię.

Inna jest radość świata, a inna radość Boża. Zachęca nas świat, byśmy się cieszyli z dostatków, zaszczytów i sławy. Radość nasza powinna wypływać z przeświadczenia, że choć w niewielkim stopniu przygotowaliśmy się na przyjście Boga oraz ze świadomości, że spotkanie już blisko. Dostrzegamy w sobie dwoistą naturę. Pragniemy tego co dobre
i szlachetne, a jednocześnie ulegamy złu. Głosem przypominającym nasze obowiązki i sędzią wyrokującym o prawości naszego postępowania jest nasze sumienie. Czy sumienie daje nam świadectwo, że możemy się weselić, czy też podpowiada by wziąć się do pracy?

Co sami powiemy o sobie? Kim jesteśmy? Na pewno lepsi od innych i bardziej użyteczni? Bardziej cierpiący? Na co kładziemy nacisk w życiu i dlaczego oddalamy się od Boga przez brak gorliwości, lenistwo i chciwość? Jaką wartość ma dla nas post, pokuta, modlitwa?

Zacznijmy każdą z naszych czynności wykonywać w sposób najdoskonalszy i w odpowiednim porządku. Chcąc zasłużyć na miłość Ojca musimy swoje życie ukształtować na wzór Syna. Korzystając z czasu Adwentowego zastanówmy się co i jak czynić, by owocnie pracować nad swoim odnowieniem i oczekiwać Pana.