Niech sprawiedliwi weselą się w Panu

Pan króluje, wesel się, ziemio,
radujcie się, liczne wyspy!
Obłok i ciemność wokół Niego,
prawo i sprawiedliwość podstawą Jego tronu.

Góry jak wosk topnieją przed obliczem Pana,
przed obliczem władcy całej ziemi.
Jego sprawiedliwość rozgłaszają niebiosa,
a wszystkie ludy widzą Jego chwałę.

Światło wschodzi dla sprawiedliwego
i radość dla ludzi prawego serca.
Radujcie się w Panu, sprawiedliwi,
i sławcie Jego święte imię.

Jesteś, Panie,  moją radością

Nie wiem, czy nazwałbyś mnie, Panie, człowiekiem sprawiedliwym. Ale gdybym to ja miał, jak psalmista, namawiać do radości z Twojego królowania, pewnie zamiast do ziemi i wysp zwracałbym się do wzgórz, łąk, lasów, nieba, źródeł, kwiatów i mrówek. Ale wszystko jedno. Ważne, że wiem, iż naprawdę jesteś wielki.

Wiem, że przed Tobą ustąpiłyby góry i fale oceanicznego tsunami. Ale żal mi, że choć Twoją wielkość można wyczytać z Twojego stworzenia czy, jak mówią filozofowie,  z powszechnego przekonania ludów ziemi, dziś tak wielu żyje, jakby Cię nie było.

Wierzę, że warto byś dobrym i sprawiedliwym. Bo jak niegdyś przyszedłeś jako małe dziecko, tak przyjdziesz kiedyś, by sądzić żywych i umarłych. Wtedy wszyscy zrozumieją, że warto było trzymać się Twojej nauki. Ale ja dziś, bez względu na to, co otrzymam w przyszłości, dziękuję, że pokazując mi prawdę i sprawiedliwość już na tej ziemi pokazałeś mi, jak pięknie żyć.