Beatyfikacji, która odbyła się w Pianurze – peryferyjnej dzielnicy Neapolu – przewodniczył w imieniu Papieża prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kard. Angelo Amato SDB. Pianura jest miejscem, z którym było związane niemal całe życie i działalność nowego błogosławionego.

Urodził się on 8 stycznia 1891 w Pianurze jako trzecie z dziesięciorga dzieci w pobożnej rodzinie. Podstawowe wykształcenie odebrał właśnie w domu rodzinnym, głównie od rodziców, a także od dalszej rodziny i miejscowego proboszcza. 18 listopada 1901 wstąpił do niższego seminarium duchownego, a następnie uzupełniał naukę w seminarium wyższym w Pozzuoli i w prowadzonym przez jezuitów Papieskim Seminarium Kampanii. Opiekował się wtedy małymi chłopcami z okolicy, organizując dla nich w czasie wakacji m.in. rodzaj oratorium – miejsce zabawy i modlitwy.

Gdy 20 września 1913 przyjął święcenia kapłańskie, od razu złożył ślub całkowitego poświęcenia się sprawie powołań kapłańskich i zakonnych, które bardzo leżały mu na sercu już w czasie nauki w seminarium. Ku tej tematyce ukierunkował swą posługę kapłańską przez intensywne życie modlitwą, pracę i własną ofiarę. Sprawa powołań była jego „pierwszą miłością” i bodźcem przez całe jego życie.

W czasie I wojny światowej młody kapłan musiał pójść na front jako kapelan wojskowy. Po jej zakończeniu przez kilka lat pełnił różne obowiązki duszpasterskie, po czym 20 września 1920 został proboszczem parafii św. Jerzego Męczennika w swym rodzinnym mieście. Był to dla niego czas prawdziwego zaangażowania społecznego i działań dla wszystkich, a zwłaszcza biednych.

18 października tegoż roku otworzył pierwszy ośrodek na rzecz powołań, który nazwał „Vocazionario” i męskie zgromadzenie „wokacjonistów”. Po utworzeniu 2 października 1921 zgromadzenia żeńskiego, zwanego „wokacjonistkami” założył Stowarzyszenie dla Powołań Bożych, skupiające oba instytuty zakonne, których podstawowym i najważniejszym charyzmatem jest troska i modlitwa o powołania. W 1947 Stolica Apostolska zatwierdziła nowe zgromadzenie żeńskie, od 1965 znane jako Apostołki Wokacjonistki od Powszechnego Uświęcenia.

Swą pracę w parafii postrzegał jako oś zawierającą w sobie wszelkie powołania: do życia, wiary i świętości, szczególny jednak nacisk kładł na powołania kapłańskie i zakonne. Mówiono o nim, że został „powołany do powoływania”. W 1927 na terenie swej parafii rozpoczął budowę „Vocazionario” i Domu Macierzystego swych zgromadzeń. W 1950 pierwsi członkowie założonego przezeń zgromadzenia męskiego wyjechali na misje do Brazylii.

Był wychowawcą przyszłych kapłanów. Prowadził gorliwą działalność duszpasterską. Codziennie odprawiał Mszę o 4.30 rano, by mogli w niej uczestniczyć robotnicy przed pójściem do pracy. Zawsze wygłaszał homilię. Nigdy się nie rozstawał z Ewangelią.

Niesłychanie aktywne życie i wielopłaszczyznowa działalność, ale też liczne trudności, na jakie często napotykał w swych poczynaniach nadszarpnęły jego zdrowie i zmarł w Pianurze w opinii świętości 2 sierpnia 1955 w wieku 64 lat.

Proces beatyfikacyjny rozpoczęto w 1977, dekret o heroiczności cnót ogłoszono w 1986. Dzisiejsza beatyfikacja była drugim tego rodzaju obrzędem w tym roku a 83. od początku pontyfikatu Benedykta XVI.