Pominął górę Tabor, obietnicę prymatu i cudowny połów ryb po zmartwychwstaniu. Ani słowa o trzech słynnych pytaniach. W kontekście zaparcia się na dziedzińcu najwyższego kapłana te wydarzenia z pewnością byłyby pięknym świadectwem cudownego wpływu Zmartwychwstałego na życie Piotra. Widocznie uznał, że są sprawy ważniejsze.

Należy do nich wypełnienie proroctw. Zmartwychwstanie jest przede wszystkim świadectwem wierności złożonym przez Boga obietnicom. „Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć samego siebie.”

Święta Matka Teresa z Kalkuty mówiła, że jest zaledwie ołówkiem w ręku Boga. W tym prostym sformułowaniu odkrywamy istotę świadectwa. O kształcie dzieła nie decyduje ołówek, ale trzymająca go ręka. Głoszący pierwsze kazanie Piotr jest wskazującym na rękę ołówkiem.

„Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami.” Dobre świadectwo to – jak u Piotra i świętych wszystkich czasów – więcej ręki, mniej ołówka. Nigdy na odwrót.