17. Niedziela zwykła (C)

Proście Ojca o Ducha

ks. Wacław Depo

Te słowa Jezusa odnoszą się przede wszystkim do Apostołów chcących zrozumieć Jego modlitwę, a tym samym pragnących przybliżyć się do Niego. Słyszą oni również, że modląc się do Boga, mają wołać: „Ojcze”. To objawienie imienia Ojca przez Syna dokonało się w mocy i w świetle Ducha Świętego, który został im dany i obiecany w przyszłości, aby ich „nauczyć wszystkiego, co Jezusowe” (por. J 14,26).

Jezus objawił, że Bóg jest „Ojcem” w niezwykłym sensie – nie tylko jako Stwórca i Początek wszystkiego, ale jest On wiecznie Ojcem w relacji do swojego Jednorodzonego Syna: „Nikt nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić” (Mt 11,27). Tę tajemnicę zjednoczenia z Ojcem i wypływającej z tego źródła modlitwy Jezusa pięknie opisuje «Katechizm Kościoła Katolickiego»: „Syn Boży który stał się Synem Dziewicy, nauczył się modlić według swego ludzkiego serca. Uczy się modlitwy od swej Matki, która zachowywała «wszystkie wielkie sprawy» Wszechmogącego i rozważała je w swoim sercu. Uczy się jej przez słowa i rytm modlitwy swojego ludu w synagodze w Nazarecie i w świątyni” (nr 2500).

Objawiona przez Jezusa nowość modlitwy wynika z synowskiej relacji do Boga. W uczniach Chrystusa pod wpływem tajemnicy kontemplacji Ojca przez Syna w Duchu Świętym rodzi się pragnienie modlitwy. Wpatrując się w postawę Syna Bożego, który często odchodził na miejsce samotne i spędzał czas na rozmowie z Ojcem, i słuchając Go jako Tego, który wypełniał wolę Ojca, uczniowie Jezusa uczą się tajemnicy modlitwy. Dzięki Chrystusowi rozumieją, że modlitwa nie polega jedynie na mówieniu: „Panie, Panie...”, lecz na gotowości słuchania i zgodzie serca, aby pełnić wolę Ojca (Mt 7,21).

Nowość modlitwy objawionej przez Jezusa polega także na tym, że kto przychodzi do Boga Ojca, przychodzi przez Syna, bo On jest Drogą, Prawdą i Życiem dla każdego wierzącego i modlącego się ucznia. Dlatego mamy „prosić Ojca w imię Jezusa” (J 14,13), bo wówczas On sam modli się w nas i za nas, a my modlimy się dzięki Jego łasce.

Zjednoczenie na modlitwie z Jezusem daje nam również „Dar miłości Ojca i Syna”, to znaczy samego Ducha Świętego – Boga, w którym są wszystkie dary. Dlatego też słowa Jezusa: „Proście Ojca o Ducha” odnoszą się również do wspólnoty uczniów Jezusa wszystkich czasów, w tym także i do nas. Dar ten w sposób wyjątkowy został wylany w Dniu Pięćdziesiątnicy, kiedy Apostołowie „trwali jednomyślnie na modlitwie wraz z Maryją” (Dz 1,14). Duch Święty, który przypomina Kościołowi modlącemu się „wszystkie sprawy Jezusa” i prowadzi Kościół do całej Prawdy (J 14,26), „przychodzi z pomocą naszej słabości, gdy nie umiemy się modlić tak, jak trzeba” (Rz 8,26). Za każdym razem, gdy zaczynamy się modlić do Ojca przez Syna, Duch Święty swoją uprzedzającą łaską wprowadza nas na drogę modlitwy. Dlatego Kościół zachęca nas, abyśmy się modlili do Boga o Niego samego, abyśmy często wzywali Ducha Świętego – zwłaszcza na początku i na końcu każdej ważnej czynności (por. KKK 2670).

Nie sposób zakończyć tego rozważania inaczej, jak modlitwą. Prośmy więc: „Z głębokości wołamy do Ciebie, Duchu Święty, oświeć nas i prowadź. I wybaw nas od głupoty udającej mądrość, od kłamstwa udającego prawdę, od ślepoty udającej dalekowzroczność, od niewoli udającej wolność... Abyśmy nieustannie odnawiani i odradzani, i tworzeni, stali się Twoimi głosicielami w świecie...” (R. Brandstaetter).