Efez - trud uzdrawiania

Dlaczego listy do siedmiu Kościołów?

Odpowiedź jest prosta i złożona zarazem. Gdy ogłoszono hasło roku duszpasterskiego intuicja podpowiadała listy. Ich wielokrotna lektura uświadamiała jak trudne to zadanie. Język, warstwy symboliczne, liczne odniesienia do Starego Testamentu i problemy, jakimi żyli ich adresaci, bardziej skłaniają do rezygnacji niż do zatrzymania się i głębszej refleksji. Przed tą pokusą ucieczki od listów chronią wspomniane na końcu problemy, z jakimi borykały się apokaliptyczne gminy i sposób, w jaki zostały one potraktowane. Przechadzający się wśród siedmiu złotych świeczników Pan nie jest nadzorcą i autokratycznym władcą. To Jezus ewangelii. Znający serce człowieka, odkrywający w nim pokłady miłości, poszukujący zagubionej owcy, pragnący bardziej miłosierdzia niż ofiary.

Świadomość, że listy objawiają pochylającego się nad Kościołem Jezusa kazała szukać tego, co widzi w nim Pan.  „Znam twoje czyny” i „wiem”. Te słowa pojawiają się w każdym z nich. A my pytamy co On wie. O Efezie, Smyrnie, Pergamonie… Ale i o nas. Bo nie sposób nie zauważyć, że słowo „twoje” przenosi nas z odległej historii do współczesności. Sprawia, że prorocka wizja aktualizuje się w tajemniczy sposób.

„Znam twoje czyny.” Boska pedagogia, znana chociażby z przypowieści o chwaście, nie skupia się na tym, co złe. Zaczyna od dobra. Królestwo to dobre, rzucone do gleby, nasiona. Jezus swoje przesłanie do każdej z gmin zaczyna od wskazania tego, co w nich dobre i życiodajne. Bo życie rodzi się z życia. To, co martwe, można usunąć. Ale tylko dzięki żywej tkance życie Jezusa w człowieku trwa…

Zdrowa tkanka, gwarantująca rozwój życia i chore komórki, tenże rozwój blokujące. Kościół uzdrowiony i Kościół zraniony. Dlatego w każdym tygodniu otrzymamy dwa teksty. Dwa spojrzenia na Kościół. Uzupełnione cytatami w refleksji na dziś i niedzielnymi komentarzami do Katechizmu Kościoła Katolickiego.