Znaki wiarygodności

Z Ewangelii według św. Łukasza

A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: «Pokój wam!» Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha. Lecz On rzekł do nich: «Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie Mnie i przekonajcie się: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam». Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi. Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: «Macie tu coś do jedzenia?» Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. Wziął i spożył przy nich. Potem rzekł do nich: «To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach». Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma, i rzekł do nich: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni w moc z wysoka».

(Łk 24,36-49)

Spotkanie ze Zmartwychwstałym

Nie chce nam się wierzyć. Nie chce nam się wierzyć w przemieniającą prawdę tych słów: On żyje. Jesteśmy zmieszani i wątpliwości budzą się w naszych sercach nie wobec faktu zmartwychwstania (ten jest tak odległy od naszych doświadczeń, że wydaje się jakby z innego wymiaru, da się weń wyznać wiarę właściwie bezboleśnie). Jesteśmy bezradni wobec Boga żyjącego. Wobec konieczności wiary w Jezusa, który towarzyszy nam co dzień. Wobec tego, że Ewangelia trwa, że Dobra Nowina o Bogu obecnym wśród nas realizuje się tu i teraz.

Jak to jest możliwe, żeby Bóg żył w naszym świecie? Warto postawić pytanie, co było dla uczniów poświadczeniem realnej Jego obecności? Jak czytamy: „Pokazał im ręce i nogi”, potem spożył przy nich kawałek pieczonej ryby. Znakiem wiarygodności są wspólne doświadczenia: rany na ciele – i codzienność: czynności, które zwykliśmy przeżywać razem, w gronie braci. Żyć z Nim, znać Go dlatego, że żyjemy razem – i tworzyć wspólnotę, w codzienności żyć wśród braci: to dwa wymiary chrześcijaństwa. W samej tezie nie ma nic odkrywczego – ale dzięki temu nasze życie może być odkrywcze, dobre, spełnione.

Jesteśmy braćmi jedynie wówczas, jeśli On jest tym, za kogo się podawał. Tylko wówczas, jeśli jest Synem Boga, wszystkie Jego słowa możemy uznać za prawdziwe, nakazy za zobowiązujące, łaski za życiodajne. „Dotknijcie Mnie i przekonajcie się” – Jezus zachęca do takiej postawy i nas, żyjących ileś stuleci po opisywanych wydarzeniach. Tylko z pozoru wydaje się to niemożliwe, może być znacznie prostsze niż się nam wydaje. Doskonale wiemy przecież, gdzie możemy spotkać Boga, w kim możemy go dotknąć… „Wy jesteście świadkami tego”: świadkami męki, zmartwychwstania, nawrócenia i odpuszczenia grzechów – wobec ludzi tak bardzo do nas podobnych. Łaknących sensu, zranionych przez zło, marzących o szczęściu, strudzonych codziennością. To wezwanie nie jest abstrakcyjne, ma twarze sąsiadów i współziomków, twarze rodziców i dzieci, twarz cudzoziemca, twarz wroga.

Chrześcijaństwo nie oferuje nam jakiegoś błogostanu – codzienność wśród braci może dobrze brzmi, jednak w swej istocie jest naśladowaniem Jezusa: spełnianiem woli Ojca, zaparciem się siebie, służbą aż po krzyż. Kto tego nie rozumie, kto we wspólnocie szuka jedynie pociech, wyręki, entuzjazmu wielkanocnego wieczoru – ma przed sobą tylko jedną drogę: nawrócenie. Kto więzi z Bogiem pragnie, ale wyklucza z niej braci – ma przed sobą tylko jedną drogę: nawrócenie.