Urzekające piękno

Do wiary trzeba dojrzeć

Przyjechałem do Krakowa na studia. I jako student – jeszcze nie ochrzczony i nie wierzący – lubiłem chodzić do kościoła mariackiego. W świątyni szukałem spokoju. Gdy byłem w środku, modliłem się i obserwowałem. Fascynowało mnie, co się dzieje dookoła: wszyscy patrzą na ołtarz i księdza, chórem odpowiadają i to słowami, w których czuło się moc. Całkowicie pochłonięci, jakby zahipnotyzowani. Na początku myślałem, że to sekta. Wiedziałem, że gdybym zrobił cokolwiek, to oni nie odkleiliby się od tego, co ich zajmowało. Wzruszało mnie to widzialne posłuszeństwo wiary: wspólnie powtarzane słowa, gesty, modlitwy i pieśni. Wtedy tego wszystkiego nie rozumiałem, nie wiedziałem, czym jest Msza święta, choć wrażeniowo doświadczałem, że istnieje wspólnota ludzi z Bogiem.

Poszukiwania

Tam, gdzie przyszło mi żyć i wzrastać, odgórnie i programowo uczyłem się religii. W szkole podstawowej byłem wprowadzany w islam, ponieważ nie było żadnego innego wyboru (mimo że w moich aktach personalnych przy wpisie dotyczącym wyznania miałem adnotację: „bez wiary”). Z tamtych lekcji pamiętam to, że wszystko było podane na tacy: jest taka zasada i taka – nie myśl, tylko wykonuj! Do tego dochodziły sukcesywnie poznawane na pamięć wersety Koranu. Żadnych dyskusji czy rozmów o wierze, która szuka czy też mierzy się z wątpliwościami i kryzysem. Po przejściu do szkoły średniej z kolei poznawałem judaizm i Stary Testament. Tu było więcej otwartości – w tym sensie, że całe bogactwo historii biblijnej służyło przygotowaniu na przyjście Mesjasza.

Przyjechałem do Polski, by studiować, co było marzeniem mojej mamy. I tu zainteresowałem się chrześcijaństwem. Jeden Bóg w Trzech Osobach. Niebywałe! Powoli zaczynałem odkrywać wartość wspólnoty. Wyrażała się ona w więzi osobistej z Bogiem i w więzi społecznej. Pytałem się: czy to mądre być samemu z Bogiem – czy za tym tak naprawdę nie kryje się egoistyczne pragnienie? Wspólnota ludzi wierzących – jak ją rozumieć? Czy tylko w tym aspekcie, że modlitwy zanoszone chóralnie mają swoją moc? A jeśli ma się słabsze dni czy też popełnia grzech – co wtedy dzieje się ze wspólnotą? Dostawałem odpowiedź, że możemy wzajemnie się wspierać, uzupełniać. Ileż wtedy we mnie rodziło się pytań, które być może dla innych katolików, wychowanych w wierze od dziecka, są oczywistościami. Te pytania prowadziły do odpowiedzi będących zachwytem Panem Bogiem, który daje się nam w całości.

Co ujęło mnie w chrześcijaństwie?

Dla mnie chrześcijaństwo jest niezrozumiałe w tym znaczeniu, że to może być aż tak piękne! Choćby sposób, w jaki Pan Jezus nas traktuje, jak nam przebacza, jak patrzy na nas. Zachwyca mnie Jego wiara w nas, że się poprawiamy; On nie traci nadziei, nawet gdy grzeszymy. Zupełnie inne podejście słyszałem w nauczaniu muzułmańskim: nie grzesz, bo pójdziesz do piekła; zrobiłeś coś złego, będziesz się smażył z szatanem; jeśli będziesz chodził do meczetu, to będzie nagroda. W chrześcijaństwie nie czułem tego rygoryzmu. Człowiek, który zgrzeszył, ma szansę na poprawę. Wspólnota potrzebuje mnie, bo bez tego jednego jej członka (czasowo chorego) już nie będzie tak samo – i jest to perspektywa pełna nadziei. W innych religiach nie słyszałem takich słów, które są kluczowymi pojęciami w kościele katolickim: wspólnota, miłość, nadzieja jako szansa na poprawę, miłosierdzie czy też wolność wiążąca się z Jezusowym zaproszeniem: „Jeśli chcesz, pójdź za Mną”.

Rozmyślając

Można być dobrym bez Boga… ale to się nie opłaca! Podzielę się swoim wewnętrznym obrazem wiary i jej uczynków. Człowiek wierzący ma w sercu Boga, który – niczym świeca – rozświetla wszystko. Tak więc, gdy grzeszę, wtedy słabiej świecę; gdy wierzę, wtedy światło staje się mocniejsze i wówczas widzę wyraźniej i dalej. W innych religiach, które poznałem, wiara była albo jej nie było (zatem światło albo gasło, albo było, ale monotonne – bez tego doświadczenia zmiany: posiadania intensywnego lub malejącego blasku).

Pan Bóg jest naszą nadzieją. Nie pieniądze, za którymi tak się goni, bo nawet gdy zapewnią kupno wymarzonego domu, zdobycie pracy i utrzymanie rodziny, to co dalej – do czego to na końcu doprowadzi? To zupełnie inne doświadczenie niż świadomość, która mi towarzyszy, gdy idę na modlitwę: wiem, że Ktoś na mnie czeka, otuli mnie, nazwie umiłowanym synem, a ja zwrócę się ku Niemu: mój Ojcze. I to daje poczucie mocy, miłości i bezpieczeństwa.

Pamiętam babcię ze strony mamy, Polkę, która chodziła do oddalonego kościoła mimo ograniczeń, jakie niosła ze sobą starość. Nie chciała się modlić przy radiu, a w kościele, bo tam czuła się najlepiej. Babcia uczyła mnie pierwszej modlitwy: Dziękuję Ci, Panie Boże, za tak cudowny dzień, który spędziłem, proszę o dobrą noc, abym mógł wstać jutro rano i pięknie żyć.

Z kolei kolega nauczył mnie chrześcijańskiej modlitwy „Ojcze nasz”… po arabsku. Spodobały mi się te słowa, jakże mocne: Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj. I odpuść nam nasze grzechy – nie w tak prosty sposób, ale – jako my odpuszczamy naszym winowajcom (!) I nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego. Poprzez tę modlitwę ciągle doświadczam, że Pan Bóg daje mi swoją rękę i prowadzi mnie przez ten świat: będzie mieczem i tarczą moją, rozświetli mi ścieżkę życia, abym dotarł do celu i nie zboczył z tej drogi, która jest jedyną prawdą prowadzącą do Niego.

Czasem myślę sobie, że ta droga jest tak prosta, że można nią iść z zamkniętymi oczyma. Okazuje się jednak, że ciągle nas coś z niej spycha i szlak naszego życia staje się zygzakowaty. Dlatego, by dojść do końca drogi, gdzie czeka nas życie wieczne, niezbędna jest wiara.