21. Niedziela zwykła (A)

Po klucze królestwa

ks. Jan Waliczek

Gdy widzimy człowieka trzymającego pęk kluczy, domyślamy się, że jest on stróżem domu. Strzeże spokoju mieszkańców i bezpieczeństwa ich mienia. Zapewne właściciel domu, powierzając mu klucze, obdarzył go dużym zaufaniem. Stróż będzie robił wszystko, by kluczy nie zgubić, nie oddać ich w obce ręce, a pomieszczenia będzie otwierał i zamykał zgodnie z potrzebami mieszkańców. Wiemy, że zdobycie kluczy przez osoby niepowołane stwarza realne zagrożenie dla bezpieczeństwa domu. Nieraz słyszeliśmy, jak ktoś po utracie kluczy wymieniał zamki w drzwiach.

Czasem można zobaczyć innego klucznika. Otwiera on i zamyka cele więzienne, by pozostawali w nich ci, którzy zostali pozbawieni wolności.

Symbolika kluczy, pogłębiona i odniesiona do rzeczywistości nadprzyrodzonej, jest treścią dzisiejszego przesłania liturgii słowa. Czytany tekst Izajasza zapowiada erę mesjańską, w której klucz będzie służył do otwierania i zamykania domu Dawidowego, rozumianego jednak nie jako budynek czy dynastia, ale jako Królestwo Niebieskie. Klucznikiem tego Królestwa będzie Mesjasz (Ap 1,18; 3,7). Jezus Chrystus będący zapowiadanym Mesjaszem, oddał swoje klucze w ręce Szymona Piotra.

Czym w swojej istocie są „klucze Królestwa”? Katechizm kluczami nazywa władzę przebaczania grzechów (n. 979 i 981). Oznaczają one najwyższą władzę w sprawach Królestwa Bożego, są symbolem dostępu do dóbr duchowych. Powierzone Szymonowi Piotrowi oznaczają jego prymat we wspólnocie Kościoła, a ten jest udziałem Biskupa Rzymu. „Biskup Rzymu ma zabezpieczać komunię wszystkich Kościołów. Z tego tytułu jest pierwszym pośród sług jedności. Prymat ten sprawuje na różnych płaszczyznach, czuwając nad głoszeniem słowa, nad sprawowaniem sakramentów i liturgii, nad misją, nad dyscypliną i życiem chrześcijańskim. To następca św. Piotra ma przypominać o nakazach wynikających ze wspólnego dobra Kościoła, gdyby ktoś doznawał pokusy, by o nich zapomnieć w imię własnych interesów. To on ma obowiązek przestrzegać i budzić czujność, a czasem orzekać, że ta czy inna szerząca się opinia jest nie do pogodzenia z jednością wiary. Gdy wymagają tego okoliczności, przemawia w imieniu wszystkich Pasterzy będących w komunii z nim” («Ut unum sint», n. 94). Powyższe słowa Jana Pawła II zdają się szczególnie trafnie objaśniać „władzę kluczy”.

Prawdę o prymacie Piotrowym tak często przypomina sztuka chrześcijańska, ukazując Piotra jako dzierżącego w dłoni klucze. Ich obecność w herbie papiestwa przypomina, że każdorazowy papież sprawuje urząd Piotra.

Władza duchowna w Kościele, chociaż sprawowana jest przez całe kolegium biskupów, zasadza się jednak na prymacie Piotra. W dziejach Kościoła nie brakowało tych, którzy doznawali owej pokusy utożsamiania dobra Kościoła z własnymi interesami. Współcześnie ta pokusa również wielu nęci. Ataki na osobę Papieża i jego nauczanie są tego przykładem.

Rozumiejmy, że Kościół Chrystusowy jest zbudowany na Piotrze i że tylko on dzierży klucze Królestwa, to znaczy: czuwa nad wszelkimi dziedzinami życia Kościoła, który dojrzewa do pełni Królestwa. Klucze Królestwa zostały wręczone człowiekowi ułomnemu, słabemu, a przecież dobrze przeegzaminowanemu z miłości do Chrystusa Pasterza i Jego owczarni. Piotr nie może więc kluczy sobie powierzonych porozdawać. Zresztą nikt rozsądny nie będzie po nie sięgał.

Akceptacja Piotrowego prymatu wymaga wiary. Bez niej papiestwo i Kościół postrzegane są jako zwyczajne siły polityczne czy społeczne. Niewierzącym Kościół jawi się, jako więzienie ludzkiej wolności, które jest przez papieża zazdrośnie zamykane. Wierzący zaś wiedzą, że tylko pod władzą Piotrowych kluczy w sposób absolutnie bezpieczny pielgrzymują do nieba. Gdy nawet podczas tej pielgrzymki pobłądzą, klucze Piotra otwierają im skarbnicę przebaczenia i umocnienia na dalsze pielgrzymowanie. Pod tymi kluczami odbudowuje się wolność człowieka, który ulega rozlicznym zniewoleniom.

W końcu dobrowolne oddanie się pod klucze Piotra lub też wymykanie się spod nich, to bardzo konkretny egzamin ze szczerości naszego „Wierzę...”.