Zranieni na duchu i ciele

Stacja II. Jezus bierze krzyż na swoje ramiona

Prowadź mnie, Panie, ze względu na mych wrogów drogą Twej sprawiedliwości, rozściel przede mną Twą prostą drogę (Ps 5, 9)

Wiesz, Boże, że bardzo ciężko nam wziąć krzyż. Wiesz, że ciężar jest ponad nasze siły, gdyż nie pochodzi od Ciebie. Dlatego proszę Cię, nie zostawiaj nas z tym ciężarem! On nas przygniata, a także zabiera pragnienie życia. Boże, widzisz jak wielka spotkała nas krzywda. Ty sam podczas modlitwy w Ogrójcu czułeś i czujesz nadal ból niezagojonej w nas rany. Bardzo często znikasz z pola widzenia, gdyż krzywdziciel odebrał nam Ciebie. Tak bardzo boleśnie doznane zło zapuściło korzenie w naszych sercach, naszych umysłach, w naszych ciałach. Wzbudź w wiernych, którzy nie doznali krzywdy, gorliwą modlitwę w naszej intencji. Aby oddawali nas Tobie w czasie Mszy Świętej. Boże, ciężar nałożony na nasze nieletnie barki przez dorosłego jest ponad nasze siły. Jest to ciężar całej wspólnoty Kościoła.

Stacja III. Pierwszy upadek pod krzyżem

Zmiłuj się nade mną, Panie, spójrz na moje poniżenie ze strony mych wrogów. Ty mnie wyprowadzasz z przedsionka śmierci na wyżyny (...) w kleszcze dzieł rąk swoich dostanie się człowiek występny (Ps 9, 14.17)

Pierwszy upadek jest najbardziej bolesny, tak samo jak pierwsza napaść seksualna. Wyciska znamię na całe życie. Zmienia spojrzenie na świat i na ludzi. Nagle wprowadzono nas w niezrozumiałą dla nas rzeczywistość. Upadek. Zabiera dzieciństwo i barwy radości. Upadek. Jezu, byłeś obecny, mocno przygarnąłeś i przytuliłeś. Płakałeś wraz z nami, słyszałeś krzyk. Słyszałeś błaganie o ratunek, który nie przybył. Upadek. Wymuszona tajemnica, ciężar, który przygniata do ziemi, niczym chropowate belki na ramionach Jezusa. Upadek. Jezu, poniżony leżysz pod ciężarem krzyża, czujesz naszą bezradność. Daj siłę i odwagę, abyśmy pokonali strach i ujawnili tajemnicę. Abyśmy po pierwszym upadku powstali z pomocą dobrego samarytanina.