To tylko przysparzanie sobie udręki

Z Psalmu 16

Wszyscy, którzy idą za obcymi bogami,
pomnażają swoje udręki.
Nie będę wylewał krwi w ofiarach dla nich,
nie wymówią ich imion moje wargi.

Kto dziś czci „obcych bogów”? Nie gdzieś daleko w świecie, ale u nas? Wielu takich. Chodzących do wróżki, szukających mocy w jakichś praktykach magicznych,  inspiracji duchowych w religiach pozachrześcijańskich. Wielu takich, co nadzieję pokładają w pieniądzu, we władzy, w układach i znajomościach. Wielu takich, co nadzieję pokładają w nauce: że medycyna rozwiąże problem, bo mam czym medykom zapłacić; a oni dziś, za odpowiednie pieniądze, zrobią cuda... Wielu dziś takich, dla których bożkiem jest jakiś idol, szef partii... Pierwszy pokazuje jak żyć, drugi wiele dla mnie może... Wielu dziś pokłada nadzieję w sobie samych: zrobię, zarobię, ja sam, własnymi rękoma, własną zmyślnością i sprytem...

Zapominając o Bogu prawdziwym tylko pomnażają swoje udręki. Żyją złudzeniami, więc tym bardziej boli, gdy zostają z nich odarci. Nie, nie ma co czcić te bożki  i składać im różnorakie ofiary. Nie ma sensu pokładać w nich nadziei, bo wcześniej czy później zawiodą. Niezawodna nadzieja tylko w Bogu prawdziwym. Tym, który da mi zmartwychwstanie i życie wieczne.

Nie jestem, Boże, odważny. Ale dziękuję że dałeś mi tyle mądrości, bym nie szukał wsparcia u tych, którzy mogą niewiele, bo nie są, jak Ty Bogiem prawdziwym. Dziękuje, że znalazłem Ciebie, że w Tobie odkryłem moją największą, jedynie z perspektywy wieczności sensowną nadzieję. Czasem czuję się z tym, jakbym był naiwniakiem. Bo te bożki to coś, co nieraz daje efektu tu i teraz, a wiara w Ciebie to głownie mało z ludzkiej perspektywy weryfikowalna obietnica. Doświadczywszy jednak już wielu Twoich łask wiem, mocno ufam, że ta obietnica nie zawiedzie.