Ofiara — Eucharystia — Apostolstwo

Ivan Merz (1896 – 1928) był człowiekiem żywej wiary, wytrwałej modlitwy. Codziennie przystępował do Komunii świętej i praktykował adorację Najświętszego Sakramentu.. Ten wierny świecki aktywnie angażował się w dawanie świadectwa Ewangelii w dzisiejszym świecie. Pozostawił cenny testament duchowy oraz bogatą spuściznę w postaci dzienników, artykułów, szkiców, i rozważań.

Urodził się jako jedynak w Banja Luce (Bośnia), gdzie 18 lat później ukończył szkołę średnią. Wychował się w mieszczańskim środowisku liberalnym pozbawionym głębszej formacji religijnej. Już wówczas dało się zauważyć szlachetność jego serca oraz zamiłowanie do sztuki i literatury. Trzy miesiące studiował na Akademii Wojskowej, a potem na Wydziale Prawa Uniwersytetu we Wiedniu. Tu Ivan odwiedzał często teatry, operę, czytał wiele dzieł literackich. Zapoznał się też z ateizmem i  z jego skutkami. Był to też czas jego największych zmagań i poszukiwań wewnętrznych. Z tego okresu pochodzą jego szczere, spontaniczne i piękne modlitwy zapisane w pamiętniku oraz fascynacja Eucharystią.

W marcu 1916 r. został zmobilizowany, a następnie wysłany na front włoski. Trudna sytuacja pobudziła jego rozwój duchowy. W swoim dzienniku pod datą 9 września 1917 r. napisał: „Nie ma [tu] Eucharystii Świętej. Żyję jak poganin lub jako jakieś zwierzę, jak gdyby Agnus (Baranek Boży) nie był w centrum Kosmosu, jakby Go w ogóle nie było. Boże, Pocieszycielu, przybądź, abyś moją naturę przeniknął atomami wieczności, żebym tak - podobniejszy do Ciebie - zrozumiał tok trwania. Nowoczesne państwo troszczy się o rum, a Eucharystia Święta jest dla niego rzeczą drugorzędną”. W innym miejscu, pod datą 5 lutego 1918, znajdujemy zapis: „Nigdy nie zapomnę o Bogu. Pragnę zawsze być z Nim zjednoczony. To byłoby straszne, gdyby ta wojna niczego mnie nie nauczyła. Muszę rozpocząć życie odnowione w duchu pogłębionego katolicyzmu. Oby tylko Pan zechciał mi pomóc, ponieważ człowiek nic nie może uczynić o własnych siłach”.

Po zakończeniu wojny kontynuował studia najpierw w Wiedniu, a następnie w Paryżu. 5 kwietnia 1920 r. zanotował w pamiętniku: Liturgia jest wyrazem duszy Kościoła (...); jak w jakimś zwierciadle ogląda się życie Chrystusa (...); ona jest największym utworem artystycznym, jaki istniej na świecie, a przy tym centralną sztuką, ponieważ umiejętnie przedstawia życie Chrystusa, który jest w centrum historii”. W 1922 r. uczył języka i literatury francuskiej w arcybiskupim gimnazjum klasycznym w Zagrzebiu. W 1923 r. uzyskał stopień doktora na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Zagrzebskiego. Doświadczenia wojenne, studia i refleksje doprowadziły do głębokich zmian w jego życiu duchowym. Wynikiem tego było całkowite oddanie się Chrystusowi przez ślub dozgonnej czystości.

Wolny czas. Iwan poświęcał całkowicie wychowaniu młodzieży. W tym celu założył Związek Orła Chorwackiego, organizację, której przyświecała dewiza: „Ofiara — Eucharystia — Apostolstwo”. Był jednym z pionierów ruchu liturgicznego w Chorwacji, systematycznie wprowadzał Akcję Katolicką. Wielu uważało go za „filar chorwackiego Kościoła”. Zamierzał stworzyć świecki instytut, ale tego planu nie udało mu się zrealizować. Zmarł 10 maja 1928 r. w Zagrzebiu, ofiarując swoje życie za młodzież. Jan Paweł II ogłosił Ivana błogosławionym 22 czerwca 2003 roku w Banja Luce.