Dom rodzinny

Jest takie miejsce, w którym przecinają się drogi naszych bliskich, a codzienność miesza się z dniem wyjątkowym. W tym miejscu jest nam zwykle bardzo dobrze. Co więcej, lubimy mówić, że choć wszędzie dobrze, to w domu najlepiej.

Potrzeba nam oswojenia własnej przestrzeni. Miejsca, w którym możemy dojrzewać i które kształtuje nas i nasze życie. Potrzeba nam miejsca, które pozwoli tworzyć wspólnotę, rodzinę lub przeżywać swoją samotność. Potrzeba nam domu.

Dom jest prawdziwy, kiedy określa go nie tylko adres, ale człowiek, uczucia, nadzieje. Pamięć o wczoraj, świadome dziś, oczekiwanie jutra i głęboki związek pomiędzy nimi. Z perspektywy domu łatwiej przyglądać się światu w taki sposób, by móc go mądrze ocenić i usłyszeć to co ważne. W domu nie musimy nikomu udowadniać kim jesteśmy, nie musimy przekraczać swoich możliwości. Wystarczy żyć w zgodzie z Bogiem i w zgodzie ze sobą. Wiedzieć jak służyć innym chociaż niezwykle trudno jest być dla każdego i w każdym momencie.

Szukamy piękna i wzruszeń, przyzwyczajamy się do ludzi, tworzymy tradycje. Próbujemy stworzyć poczucie bezpieczeństwa i budować szczęście. Szczęście jest nie tylko naszym prawem ale i obowiązkiem Żeby być szczęśliwym trzeba zastanowić się co możemy ofiarować, czym wzbudzić życzliwość i wzajemność. Korzystając z prawa do szczęścia należy przekazać je innym Pięknie jest mieć w życiu misję, przyjmować ją i wypełniać sercem dobrowolnie. Rozumieć, że wolność nie wyklucza obowiązku bo nie wszystko nam wolno, a wiele musimy.

Dom tyle ma znaczeń ile trudów włożono by go stworzyć, ile gotowości by odejść i tęsknot by powrócić. Dom to również obecność Boga lub zagubienie, gdy na tę obecność nic nie wskazuje. To ta część ziemi, którą mamy sobie czynić poddaną by być sobą i być u siebie.