Słowo Boże i ludzkie frasunki - Zaspokajanie pragnień

Rok temu, omawiając uczynek miłosierny co do ciała – spragnionych napoić – przedstawiłam, jak ważne w oczach Boga jest zaspokajanie przez nas pragnienia napoju u drugiego człowieka. To takie pragnienie fizyczne, którego niezaspokojenie w dłuższym czasie niesie cielesną śmierć. Ale Biblia opisuje też inne pragnienia człowieka i to, jak ich zaspokajanie wpływa na życie i śmierć duszy, a czasem też na śmierć ciała.

Czytając Księgę Rodzaju można by postawić tezę, że pierwszym podstawowym pragnieniem człowieka, które przywiodło do zguby jego i legło cieniem na życiu pokoleń, to pragnienie „bycia jak Bóg”: „Wtedy rzekł wąż do niewiasty: «Na pewno nie umrzecie! Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło». Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi, który był z nią: a on zjadł” (Rdz 3,4-6).

Samo pragnienie „bycia jak Bóg” nie jest złym pragnieniem. Potwierdzają to słowa Psalmu 82: „Ja rzekłem: Jesteście bogami i wszyscy - synami Najwyższego” (Ps 82,6) i słowa Jezusa: „Odpowiedział im Jezus: «Czyż nie napisano w waszym Prawie: Ja rzekłem: Bogami jesteście Jeżeli [Pismo] nazywa bogami tych, do których skierowano słowo Boże - a Pisma nie można odrzucić - to jakżeż wy o Tym, którego Ojciec poświęcił i posłał na świat, mówicie: "Bluźnisz", dlatego że powiedziałem: "Jestem Synem Bożym?" (J 10,34-36).
Wszystko zależy jednak od tego, jak człowiek to pragnienie realizuje. Ewa, chcąc być równa Bogu, złamała Boży zakaz (Rdz 3,6b), natomiast Psalm 82 podpowiada, jak to czynić właściwie: „«Dokądże będziecie sądzić niegodziwie i trzymać stronę występnych? Ujmijcie się za sierotą i uciśnionym, wymierzcie sprawiedliwość nieszczęśliwemu i ubogiemu! Uwolnijcie uciśnionego i nędzarza, wyrwijcie go z ręki występnych!”. Jezus zaś mówi wprost, kończąc Kazanie na Górze: „Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5,44b-45.48).

Ale ludzi przeważnie nie interesowało stawanie się coraz doskonalszymi w miłości wobec drugiego człowieka. Oni interesowali się bardziej innymi Bożymi przymiotami i sądzili, że gdy je posiądą, wtedy zajmą miejsce Boga. W Piśmie Świętym opisane są pragnienia wiedzy, władzy, posiadania bogactwa, długiego życia, płodności. Wszystkie znajdują odzwierciedlenie w Bogu: Jego wszechwiedzy i wszechmocy, posiadania wszystkiego, co stworzył, wiecznego istnienia, mocy stwórczej: „Pan mnie [mądrość] stworzył, swe arcydzieło, jako początek swej mocy, od dawna, od wieków jestem stworzona, od początku, nim ziemia powstała. Przed oceanem istnieć zaczęłam, przed źródłami pełnymi wody; zanim góry zostały założone, przed pagórkami zaczęłam istnieć; nim ziemię i pola uczynił - początek pyłu na ziemi. Gdy niebo umacniał, z Nim byłam, gdy kreślił sklepienie nad bezmiarem wód, gdy w górze utwierdzał obłoki, gdy źródła wielkiej otchłani umacniał, gdy morzu stawiał granice, by wody z brzegów nie wyszły, gdy kreślił fundamenty pod ziemię. Ja byłam przy Nim mistrzynią, rozkoszą Jego dzień po dniu, cały czas igrając przed Nim, igrając na okręgu ziemi, znajdując radość przy synach ludzkich” (Prz 8,22-31); „O Boże mój, Panie, jesteś bardzo wielki! Odziany we wspaniałość i majestat, światłem okryty jak płaszczem. Rozpostarłeś niebo jak namiot, wzniosłeś swe komnaty nad wodami. Za rydwan masz obłoki, przechadzasz się na skrzydłach wiatru. Jako swych posłów używasz wichry, jako sługi - ogień i płomienie. Umocniłeś ziemię w jej podstawach: na wieki wieków się nie zachwieje. Jak szatą okryłeś ją Wielką Otchłanią, stanęły wody ponad górami. Musiały uciekać wobec Twej groźby, na głos Twego grzmotu popadły w przerażenie. Wzniosły się na góry, opadły na doliny, na miejsce, któreś im naznaczył. Zakreśliłeś granicę, której nie przekraczają, nigdy nie wrócą, by zalać ziemię. Tyś stworzył księżyc, aby czas wskazywał; słońce poznało swój zachód. Mrok sprowadzasz i noc nastaje, w niej krąży wszelki zwierz leśny. Jak liczne są dzieła Twoje, Panie! Ty wszystko mądrze uczyniłeś: ziemia jest pełna Twych stworzeń” (Ps 104,1-9.19-20.24).