Niech w święto radosne...

Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary
Składają jej wierni uwielbień swych dary.
Odkupił swe owce Baranek bez skazy,
Pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy.

Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,
Choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy.
Maryjo, Ty powiedz, coś w drodze widziała?
Jam Zmartwychwstałego blask chwały ujrzała.

Żywego już Pana widziałam, grób pusty,
I świadków anielskich i odzież, i chusty.
Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja,
A miejscem spotkania będzie Galileja.

Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy.
O, Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy.

Zwykle jej autorstwo przypisuje się Wiponowi z Burgundii, jedenastowiecznemu poecie i kapelanowi cesarza niemieckiego Konrada II. Czasem również szwajcarskiemu kompozytorowi Notkerowi Jąkale, królowi francuskiemu Robertowi II Pobożnemu, a także francuskiemu poecie i kompozytorowi Adamowi z St. Victor.

Od początku chrześcijaństwa istniało wiele innych sekwencji wielkanocnych.Victimae Paschali Laudes jest jedną z czterech średniowiecznych sekwencji zachowanych w Missale Romanum, opublikowanym w 1570 r. na podstawie uchwał Soboru Trydenckiego. Pieśń ta jest zatem jedną z niewielu sekwencji zachowanych w liturgii katolickiej do dnia dzisiejszego.

Jej tekst śpiewany był do muzyki wielu kompozytorów renesansowych i barokowych, w tym: Antoine'a Busnois, Josquina des Prés, Orlando di Lasso, Adriana Willaerta, Giovanniego Pierluigiego da Palestriny.

Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary (Victimae Paschali Laudes), to sekwencja wielkanocna, która jest częścią rzymskokatolickiego rytu mszy, przypisana na niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego, ale dozwolona także w czasie oktawy wielkanocnej. W czasie liturgii sekwencja poprzedza śpiew Alleluja.

Autor wzywa do paschalnej radości – Baranek bez skazy – odkupił swój Lud. Wyraża pewność, że Syn Boży, chociaż poniósł śmierć, to nadal żyje. Zauważa niezwykłość tego zdarzenia, wierzy jednak, że dla Boga nie ma nic niemożliwego. Na świadków swojej wiary, swojego przekonania przywołuje Marię Magdalenę, która spotkała Jezusa chwalebnego, zmartwychwstałego; pusty grób i porzucaną w nim odzież i chusty; nie pomija także aniołów.

Radość dzisiejsza, radość tych dni jest tą samą radością, któ­rą przeżywali Apostołowie i uczniowie, kiedy odkryli tę, po ludz­ku mówiąc, niewiarygodną rzeczywistość, że Chrystus ukrzyżowany, Chrystus, który rzeczywiście umarł — żyje, że grób jest pusty. Taka była radość Apostołów, pierwszych uczniów, a potem pierwszych wspólnot chrześcijańskich, pierwszych poko­leń. Rzeczywistość inspirująca radość i radość płynąca z tej rze­czywistości. Tym dla nas ma być uroczystość Wielkanocy, uroczystość niedzielna i oktawa Wielkanocy. (…). Pascha nigdy nie jest mała, zawsze jest wielka: dziś, przez całą ok­tawę, przez całe życie, całą historię. Jest wielka! Posiada Boską wielkość w historii ludzkiej, w wymiarze ludzkiej egzystencji, ludz­kiego życia. Ma wymiar Boskiej wielkości. Haec est dies, quam fecit Dominus — oto dzień, oto okres, oto rzeczywistość, którą uczynił Pan. Należy ona do nas, należy do ludzkiej historii, do egzystencji każdego z nas i wszystkich pokoleń (Jan Paweł II, Castel Gandolfo, 31.03.1986).

Paweł Piotrowski Niech w święto radosne - Sekwencja Wielkanocna

Mateusz Otczyk Sekwencja Wielkanocna - ar. i wyk. Mateusz Otczyk