Bibliści pewnie by dali się pokroić, by usłyszeć, co powiedział Jezus owym dwom uczniom w drodze do Emaus. A mówił im o wszystkim, co w Starym Testamencie odnosiło się do Niego. To była na pewno najlepsza egzegeza, jaką kiedykolwiek słyszał świat. Co mówił?

Pewnie ślady tamtego wykładu możemy odnaleźć w katechezie pierwotnego Kościoła. Cierpliwy czytelnik Dziejów Apostolskich pewnie nieraz już zdumiewał się wywodami Piotra czy diakona Szczepana. Ale w tej scenie najpiękniejszy jest chyba jej klimat. Spokój wieczoru, gościnność wobec przygodnie spotkanego człowieka. I to Łamanie Chleba, po którym rozpoznali w Nim Jezusa. Potem była już tylko euforia. Porównywalna chyba tylko z radością Polaków po wyborze Karola Wojtyły na papieża….

Wczytując się w tę opowieść niespecjalnie pytam o jej sens. Raczej chłonę ten jej nastrój. I choć wiem, że tak bardzo jestem Chrystusa niegodny, proszę Go parafrazując słowa uczniów: „Zostań, Panie, ze mną, bo moje życie ma się ku wieczorowi i mój dzień mocno się już nachylił”. I mam nadzieję, że On, nie bacząc na moje słabości i wady przyjdzie, by zasiąść razem ze mną do duchowej wieczerzy. Wszak obiecał, że jeśli otworzę drzwi, gdy zakołacze…

Pytania do rachunku sumienia

1. Czy zapraszam Jezusa do swojego życia?
2. Czy słucham, jaki ma pomysł na moje życie?

Drogowskazy Jana Pawła II

W jaki sposób człowieczeństwo Jezusa i niewysłowiona tajemnica Wcielenia Syna Ojca mogą rozjaśnić nasze człowieczeństwo? Wcielony Syn Boży nie tylko w pełni objawił Ojca i Jego zamysł zbawczy; On także „objawia w pełni człowieka samemu człowiekowi". Jego słowa i czyny, a zwłaszcza śmierć i zmartwychwstanie, objawiają całą głębię naszego człowieczeństwa. W Jezusie człowiek może wreszcie poznać prawdę o sobie samym. W pełni ludzkie życie Jezusa, całkowicie oddane miłości i służeniu Ojcu i ludzkości, ukazuje, że powołaniem każdej istoty ludzkiej jest otrzymywanie miłości i dawanie jej drugiemu. [Ecclesia In Asia, 13]