dołączona do Ojcze nasz modlitwa kapłańska, zawierająca rozwinięcie ostatniej prośby Modlitwy Pańskiej i dająca wyraz oczekiwaniu na przyjście Pana.

ustanowiona przez Chrystusa uczta, którą Kościół sprawuje jako dziękczynienie (po grecku = eucharistia) na pamiątkę Pana, tak że Jego ofiara z siebie staje się obecna i skuteczna wśród nas. Jest z zasady połączona z liturgią słowa Bożego i nosi wtedy nazwę Mszy świętej.

księga liturgiczna z tekstem Ewangelii; stosownie do swej godności wykonana szczególnie ozdobnie i przy użyciu drogocennych materiałów. Wnosi się ja procesjonalnie przy wejściu i składa na ołtarzu. Gdy Eucharystii przewodniczy biskup, po odczytaniu tekstu Ewangelii następuje błogosławieństwo ewangeliarzem.

hymn sławiący światło paschału, w którego blasku ma być obchodzona Wigilia Paschalna, wykonywany uroczyście przez diakona po wniesieniu paschału do wnętrza kościoła i zapaleniu od niego świec zgromadzonych wiernych. Po wezwaniu niebios, ziemi i zgromadzenia wiernych do radości głosi tajemnicę Wigilii Paschalnej: Zabity został prawdziwy Baranek, którego krew poświęca domy wierzących i chroni lud od śmierci i zagłady; zostaje to objawione pięciokrotnym „Jest to zatem ta noc...” i pięciokrotnym wezwaniem „O...”, po czym następuje prośba, by paschał płonął przez całą noc, aż o brzasku przyjdzie zmartwychwstały Chrystus.