Historia pewnej miłości

W Starym Testamencie znajdziemy wiele fragmentów, które są błaganiem o ocalenie, znajdziemy lamentacje i pełne rozpaczy psalmy. W Nowym Testamencie tego nie ma. Bo w Historię Zbawienia wkracza nadzieja. Od kiedy Chrystus oddał za nas swoje, Życie możemy mówić, że On jest naszą Nadzieją, w której jesteśmy już zbawieni (por. Rz 8, 23-24).

Każdy ochrzczony jest członkiem Wspólnoty Kościoła. To nie ulega wątpliwości. Ale też musi uczyć się dojrzałego człowieczeństwa, takiego, które zdolne jest przezwyciężyć egoizm, swoje grzechy. To wielka odpowiedzialność. Także ogromna i taka napełniająca radość, kiedy ma się świadomość, że można liczyć na innych, kiedy trzeba podtrzymać nadzieję. 

Bóg daje nam Nowe Przymierze, Nowy Lud, daje nam dowód i gwarancję, że nie zostawi nikogo, zanim nie zrobi wszystkiego, by doprowadzić go do zbawienia. Jest taki tekst w księdze Ozeasza, który jest jakby streszczeniem tego wyznania. Jest opisem tej miłosnej historii między Bogiem a człowiekiem. Historii miłości między Panem a Jego Ludem Nowego Przymierza.

Poniżej podzielę się nim w wersji, jaką śpiewa zespół 2Tm2,3 (por. Oz 11,1-11).

Kiedy Izrael był dziecięciem jak go kochałem
I z Egiptu jako syna, jako syna go wezwałem
Lecz im bardziej go wołałem tym bardziej się oddalał ode mnie
I nie pojmował, że troszczyłem się o niego

Efraima ja uczyłem chodzić
Przyciągałem go więzami dobroci
Byłem dla nich jak ten, co podnosi niemowlę do policzka
Brałem go na swoje ramiona, ale on odwracał się ode mnie
I nie pojmował, ze troszczyłem się o niego

Mój lud jest skłonny odejść ode mnie
Te Twoje bożki nie przyjdą Ci z pomocą
Dlatego wrócisz do egipskiej ziemi
A król Asyrii twoich synów wytępi

Ale jakże Cię mogę porzucić
I na zawsze nie mogę opuścić
Bo jestem Bogiem a nie człowiekiem
I nie przychodzę aby Cię zabić.