Droga przebaczenia

„Teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość. W swym ciele pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch rodzajów ludzi stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, i w ten sposób jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem, w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości” (Ef 2, 13 - 16)

I – Jezus skazany na śmierć

Wyrok. Niesprawiedliwy, stronniczy, bolesny. Jak wiele wyroków, które spadają na człowieka – na mnie. Panie, wpatrując się oczyma duszy w Ciebie, dotkniętego niesprawiedliwym sądem, myślę o tych niesprawiedliwych wyrokach, które mnie spotkały. O ludziach, którzy swoimi słowami i czynami skazywali mnie, osądzili, odrzucili. Chcę modlić się teraz za nich.

Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią…

II – Jezus bierze Krzyż

Decyzja. Trudna, ale mądra. Wymagająca, ale podjęta. Kiedy patrzę na Ciebie, Jezu, gdy po raz pierwszy bierzesz Krzyż na swoje ramiona, myślę o tym, że ja czasem nie zdecydowałem się na ten krok. Zaniedbałem dobro, które mogłem uczynić – bo wymagało, nie było łatwie i oczywiste. Chcę przy tej stacji modlić się za siebie samego i przebaczyć sobie te zaniedbania.

Ojcze, przebacz mi, bo nie wiedziałem, co czynię…

III – Pierwszy upadek

Upadek to jeszcze nie największy problem człowieka. Upadać jest rzeczą ludzką. Czasem bardziej niż sam upadek boli reakcja otoczenia. Pewnie to znasz, Jezu. Gdy przenoszę się myślami do tej stacji Twojej Drogi Krzyżowej, myślę o tych wszystkich, którzy wyśmiewali się ze mnie podczas moich życiowych potknięć i upadków, którzy w ten sposób mnie zranili. Chcę modlić się właśnie za nich.

Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią…