Uścisk dwóch światów

Boże Narodzenie kojarzy się w sposób nieunikniony z Betlejem, które dziś jest około trzydziestotysięcznym miastem na terytorium Autonomii Palestyńskiej uwikłanej w konflikty polityczne z Izraelem. To tu, w noc, która zapisała się złotymi zgłoskami w historii świata, narodził się wyjątkowy Obywatel.

„Wśród nocnej ciszy” zapłonęło Światło, które wyzwala od lęku, i niesie prawdziwą radość, o której św. Łukasz napisał w Ewangelii: „Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan" (Łk 2, 10-11). Wcielenie – Słowo słów – Odwieczny Syn Boży przychodzi na ziemię, by „rozbić namiot” wśród nas, przyjąć ludzkie ciało. „Dwa światy od zawsze oddzielone – Boski i ludzki – zderzyły się w Chrystusie. Zderzenie to nie prowadzi do wybuchu, lecz do uścisku”– zauważa duński filozof Søren Kierkegaard. W tej szczególnej bliskości to, co ludzkie, zostaje napełnione Bożym tchnieniem, które w nowy sposób pokazuje piękno człowieka.

Ciekawą refleksję nad narodzeniem Jezusa prowadzi papież Benedykt XVI w książce: Jezus z Nazaretu. Dzieciństwo (Kraków 2012). Odwołując się do św. Augustyna, biskupa i Doktora Kościoła stwierdza, że „zinterpretował [on] znaczenie żłobu w sposób, który w pierwszym momencie wydawał się niemal niestosowny, ale przy bliższej analizie zawiera głęboką prawdę. Żłób to miejsce, gdzie zwierzęta znajdują swój pokarm. Teraz jednak leży w żłobie ten, kto ukazał samego siebie jako chleb, który zstąpił z nieba – jako prawdziwy pokarm, którego człowiek potrzebuje, aby mógł być ludzką osobą. To pokarm daje człowiekowi prawdziwe życie, życie wieczne. W ten sposób żłób wskazuje na stół Boga, gdzie człowiek jest zaproszony, by spożywać chleb Boga. W ubóstwie narodzin Jezusa zarysowuje się wielka rzeczywistość, w której w sposób tajemniczy urzeczywistnia się odkupienie ludzi” (s. 95).

Każdy z nas jest w tych dniach zainteresowany wydarzeniami z Betlejem. Nocna podróż do tego miasta, szczególnie w Wieczór Wigilijny, jest pełna niespodzianek. Nowy Człowiek – Syn Józefa i Maryi - przynosi wszystko nowe. Staje się Emmanuelem, Bogiem z nami, Księciem Pokoju. Swoim dziecięcym spojrzeniem obdarowuje wszystkich. W Betlejem, czyli „domu chleba”, przychodzi na świat Bóg, który staje się „dobry jak chleb”. Wokół gromadzą się ci wszyscy, którzy uwierzyli i dzięki temu otrzymali moc, aby stać się dziećmi Bożymi.

W obliczu cudu Bożego Narodzenia nie można przejść obojętnie. Z pewnością w tak ważnym czasie rodzinnych spotkań, składania sobie życzeń, śpiewanych kolęd, dzielenia się prezentami, na pierwszy plan wysuwa się ubogo narodzony Król wszechświata. Wyciąga swoją dziecięcą dłoń, by błogosławić „Ojczyznę miłą”. Tajemnicze światło promieniujące z Betlejem staje się dla wszystkich drogowskazem codziennego życia, które nie tylko od święta, ale każdego dnia ma być przepełnione miłością, będącą odbiciem maleńkiej Miłości.