Stacja u świętej Cecylii

Opis stacji

Spokojna okolica bazyliki św. Cecylii na Zatybrzu (Basilica di Santa Cecilia in Trastevere) nie zdradza, że była miejscem brutalnych scen, które rozegrały się tu przed wieloma wiekami. Cztery i pół metra poniżej poziomu dzisiejszego kościoła żyjąca w trzecim wieku Cecylia, nawrócona na chrześcijaństwo rzymska arystokratka, została wpierw uduszona w swoim własnym domu, a następnie ścięto jej głowę.

Przykładne życie Cecylii, szczodre jałmużny i promieniejąca z niej radość zachęciły do nawrócenia się na chrześcijaństwo wielu, którzy ją znali, łącznie z jej przyszłym mężem, arystokratą Walerianem. Cesarz Aleksander Sewer, zaniepokojony szybkim rozprzestrzenianiem się chrześcijaństwa, zdecydował się uderzyć w najbardziej wpływowych przedstawicieli tej wspólnoty; z jego rozkazu śmierć męczeńską ponieśli mąż Cecylii, jego brat Tyburcjusz i papież Urban I. Ponieważ Cecylia była dobrze znana wśród rzymian i cieszyła się ich miłością, zgładzenie jej wymagało więcej dyskrecji. Najpierw próbowano pozbyć się jej po cichu, zamykając ją na trzy dni w łaźni w jej domu. Później żołnierze powrócili i próbowali ściąć jej głowę. Gdy to w końcu zrobili, zostawili ją z odciętą częściowo głową, by się wykrwawiła na śmierć. Cecylia w ostatnim tchnieniu przebaczyła swoim oprawcom. Najpierw pochowano ją w katakumbach św. Kaliksta, a w dziewiątym wieku przeniesiono jej ciało do kościoła pod jej wezwaniem (wraz z relikwiami Waleriana, Tyburcjusza i papieży Urbana i Lucjusza).

Chociaż bazylika jest wspominana jako ważny kościół tytularny już w 499 roku, czas jej rozkwitu przypada dopiero na wczesne średniowiecze. W latach 817-824 została odbudowana przez papieża Paschalisa I, któremu święta ukazała się we śnie, wskazując miejsce swego pochówku. Paschalis odnalazł grób i sprowadził ciało męczennicy z powrotem do jej domu. Mozaika w apsydzie jest bardzo podobna do mozaiki w kościele pod wezwaniem św. Praksedy, siostrzanej świątyni znajdującej się na Eskwilinie, także odrestaurowanej przez Paschalisa I: Chrystus w złotej szacie znajduje się w otoczeniu Piotra, Waleriana i Agaty z jednej strony oraz Pawła, Cecylii i papieża Paschalisa z drugiej (niebieski nimb wokół głowy papieża wskazuje, że w tamtym czasie jeszcze żył.

Strzeliste wieżyczki marmurowego baldachimu Arnolfa di Cambio z 1283 roku wyrastają lekko z marmurowych filarów, a cały baldachim, stanowiący wyjątkowej urody przykład średniowiecznej rzeźby, to delikatne obramowanie głównego ołtarza znajdującego się nad grobem świętej.

W roku 1599, rok przed jubileuszem roku 1600, Paolo Sfondrati, kardynał tytularny świątyni, odnalazł sarkofag św. Cecylii, który został otwarty w obecności prałatów, uczonych i rzeźbiarza. Ciało Cecylii zachowało się w doskonałym stanie, nadal miała na sobie swoje zakrwawione szaty, a włosy owinięte welonem. Gdy wystawiono ją na widok publiczny, tłumy rzymian nawiedzały sarkofag przez cały miesiąc, a Stefano Maderno unieśmiertelnił ją w marmurze. To wyobrażenie Cecylii, jak gdyby pogrążonej w spokojnym śnie z dziwnie przekrzywioną głową – jedyną oznaką, że coś dziwnego stało się z jej ciałem – znajduje się pod ołtarzem.

Gruntowna restauracja bazyliki w okresie nowożytnym dokonała w niej spustoszenia. W wieku osiemnastym Ferdinando Fuga na zlecenie kardynała Francesca Acquavivy d’Aragony odbudował fasadę i portyk, a Sebastian Conca zajął się freskiem na sklepieniu przedstawiającym św. Cecylię w chwale. Masywne filary znajdujące się we wnętrzu pochodzą z dziewiętnastego wieku i wspierają ciężką galerię dla benedyktynek klauzurowych, żyjących tutaj od szesnastego stulecia.

W krypcie kościoła znajdują się pozostałości rzymskiego domu oraz tchnąca spokojem i ozdobiona marmurem kaplica – miejsce, w którym zmarła Cecylia. W klasztorze zachowały się resztki Sądu Ostatecznego pędzla Pietra Cavalliniego z 1293 roku.

Łyk wody żywej

  wydawnictwom.pl George Weigel: Rzymskie pielgrzymowanie Uzasadnieniem męczeństwa, podobnie jak uzasadnieniem służby, a nie władzy, jest ostatecznie sam Pan, jak pokazuje nam tekst Przeciw herezjom, przeznaczony na dzisiejszy dzień w Godzinie Czytań. Ireneusz przywołuje w nim św. Pawła, który z kolei odwołuje się do tego, co rozegrało się na górze Horeb i co opisuje pierwsze czytanie Godziny Czytań, z którego dowiadujemy się, jak Mojżesz uderzył w skałę i zaspokoił pragnienie przebywającego na pustyni ludu: „pili zaś z towarzyszącej im duchowej skały, a ta skała – to był Chrystus” (1 Kor 10,4).

Jak wskazywał św. Paweł, cudowna skała na górze Horeb była typem zapowiadającym Pana Jezusa. On jest Mesjaszem, który da żywą wodę zdolną zaspokoić każde pragnienie. On jest Cierpiącym Sługą, a z Jego przebitego boku popłyną woda i krew: znaki chrztu i Eucharystii, sakramentów, dzięki którym nowy Lud Boży uzyskuje moc do tego, aby żyć logiką Królestwa do tego stopnia, by być gotowym złożyć dar z własnego życia w postaci męczeństwa.

Skałą, na której zbudowany jest Kościół, jest Piotr. Ale przed Piotrem jest Jezus, Skała żywej wody i krynica życia sakramentalnego.

Wszystko to streszcza doskonale responsorium do perykopy z Księgi Wyjścia w Godzinie Czytań, łączące w sobie proroctwo Izajasza i Ewangelię św. Jana, co stanowi jeszcze jeden przykład „symfonii zbawienia”: Z weselem będziecie czerpać wodę ze zdrojów zbawienia. Powiecie w dniu owym: „Chwalcie Pana. Wzywajcie Jego imienia”. Woda, którą Ja wam dam, stanie się w was źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu. Powiecie w dniu owym: „Chwalcie Pana. Wzywajcie Jego imienia”.