Uczynki w praktyce: Apostolstwo Chorych

Zaczęło się w roku 1925. Skromny proboszcz z diecezji Haarlem w Holandii wrócił z pielgrzymki do Lourdes. W tym samym czasie biskup jego diecezji postanowił zwołać swoich księży, by podjęli refleksję jak ożywić w parafiach ducha chrześcijańskiego, a zwłaszcza cześć do Najświętszego Sakramentu. Dla kogoś, kto właśnie wrócił z Lourdes, Paray-le-Monial i Ars, był to przysłowiowy miód na serce.

Wkrótce po Zesłaniu Ducha Świętego, czytając fragment Dziejów Apostolskich o chorych, kładzionych na drogi, którymi przechodził Święty Piotra, zaczął się zastanawiać: „Czemuż my tego nie robimy? Posyłamy chorych do Lourdes, muszą odbywać długą, kosztowną i kłopotliwą podróż. Tymczasem tak łatwo można by było ich zgromadzić w swoim parafialnym kościele. Jaka by to była radość dla tych, którzy dłuższy czas nie byli w kościele!”

Wnikliwy czytelnik domyśla się jakie znalazł odpowiedzi  i dokąd one do zaprowadziły. Dlatego odnotujmy w skrócie. Najpierw Triduum eucharystyczne dla chorych, później myśl, by ze spotkanymi ludźmi utrzymywać kontakt, wreszcie pierwszy wysłany do nich list, w którym „z prostotą, dobrocią i życzliwością pisał w liście o sprawach bliskich ludziom chorym, o ich codziennych problemach, ale także o łaskach płynących ze Mszy Świętej”.

Jest listopad roku 1925. Skromny początek dzieła Bożego, które za pięć lat będzie liczyło kilkadziesiąt tysięcy członków, mieszkających już nie tylko w Holandii; także we Francji, Czechach i w Polsce.

W zatwierdzonym do Kościoła w Polsce Statucie Apostolstwa Chorych czytamy między innymi:

Celem Apostolstwa Chorych jest:

1. świadome i pogłębione uczestnictwo w zbawczej misji Kościoła osób chorych, z niepełnosprawnością oraz osłabionych przez wiek;
2. udzielanie ludzkiego i duszpasterskiego wsparcia osobom chorym, z niepełnosprawnością oraz osłabionym przez wiek;
3. promowanie zdrowia na fundamencie całościowej wizji osoby ludzkiej, ze szczególnym uwzględnieniem wymiaru duchowo-religijnego.

Apostolstwo Chorych realizuje swoje cele w odniesieniu do osób chorych, z niepełnosprawnością oraz osłabionych przez wiek w szczególności poprzez:

1. duchowo-religijną aktywność tych osób;
2. wydawanie i kolportowanie miesięcznika „Apostolstwo Chorych” oraz innych publikacji;
3. prowadzenie strony internetowej i serwisów społecznościowych oraz komunikowanie się za pomocą środków społecznego masowego przekazu;
4. towarzyszenie im przez rozmowy telefoniczne, prowadzenie z nimi korespondencji i inne formy komunikacji;
5. organizowanie różnych form duszpasterstwa chorych: mszy świętych, dni chorego, pielgrzymek, rekolekcji i innych spotkań w porozumieniu z biskupami diecezjalnymi, proboszczami i innymi przełożonymi kościelnymi, z zastosowaniem zasady pomocniczości.

Aby zostać członkiem Apostolstwa Chorych – czytamy na oficjalnej stronie internetowej –  należy spełnić trzy warunki:

1. Przyjmować cierpienie z poddaniem się woli Bożej;
2. Znosić je cierpliwie, po chrześcijańsku, w zjednoczeniu z Jezusem, który się za nas ofiarował na Krzyżu, ofiaruje w Eucharystii, żyje w Kościele;
3. Ofiarować swe cierpienia Bogu w intencji przybliżenia Królestwa Bożego, za zbawienie świata, za Kościół i Ojczyznę, w intencji Ojca świętego.

Te trzy warunki stanowią istotę Apostolstwa Chorych. Nie obowiązują one pod groźbą grzechu ani na zawsze, ale tylko na czas trwania choroby. Chorzy, którzy z własnej woli pragną spełnić trzy wymienione warunki powinni zgłosić się do Krajowego Sekretariatu Apostolstwa Chorych w Katowicach, skąd jako dowód przyjęcia otrzymają dyplom i krzyżyk Apostolstwa Chorych, a także drukowane listy miesięczne, redagowane przez Sekretariat i samych chorych w formie czasopisma.

Odkryjmy na nowo...

...uczynki miłosierdzia co do duszy. Wielki Post 2025.