Kult miłości

Rolę i znaczenie kultu Serca Jezusowego w życiu Kościoła Jan Paweł II ukazał także w encyklice o Bożym miłosierdziu Dives in misericordia: „W sposób szczególny zdaje się Kościół wyznawać miłosierdzie Boga i oddawać Mu cześć, zwracając się do Chrystusowego Serca; właśnie bowiem zbliżenie do Chrystusa w tajemnicy Jego Serca pozwala nam zatrzymać się w tym niejako centralnym, a zarazem po ludzku najbardziej dostępnym punkcie objawienia miłości Ojca, który stanowiło centralną treść mesjańskiego posłannictwa Syna Człowieczego” (n. 13). Przez ustanowienie święta Serca Jezusowego owo Serce zostało niejako otwarte i ukazane wszystkim wiernym, aby mogli czerpać z Jego skarbów.

Przeszło 250 lat temu Kościół w Polsce przyczynił się do wprowadzenia nabożeństwa do Serca Pana Jezusa w Kościele powszechnym. Dzisiaj nasza Ojczyzna stoi wobec nowych wyzwań i pokus nowoczesnego świata, który często jest światem bez serca i bez miłości. To być może my, spadkobiercy mądrości i pobożności polskiego katolicyzmu, jesteśmy ponownie wezwani, aby przekazywać światu tajemnicę Chrystusowego Serca. Bogaci tradycją tego nabożeństwa i kultu Najświętszego Serca Jezusowego mamy ponownie przywilej i zadanie ukazywać go Kościołowi powszechnemu. Będziemy potrafili to czynić tak, jak przez przeszło trzy wieki nasi praojcowie, jeśli sami będziemy go dzisiaj praktykować i żyć w sposób pogłębiony jego treściami. Przykład naszego świętego papieża Jana Pawła II, wielkiego czciciela i apostoła Serca Bożego, powinien być dla nas zaproszeniem i zachętą, aby patrzeć na Tego, którego Serce zostało otwarte włócznią żołnierza na Kalwarii, oraz odpowiadać miłością i wynagrodzeniem na Jego miłość.

11 czerwca 1999 roku w katedrze warszawskiej, w przemówieniu do episkopatu Polski, Jan Paweł II mówił: „I ja zachęcam was do odnowy i rozwoju czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. Przybliżajcie do tego «Źródła życia i świętości » osoby, rodziny, wspólnoty parafialne, środowiska, aby mogły z Niego czerpać «niezgłębione bogactwo Chrystusa» (Ef 3,8). Tylko ludzie «w miłości wkorzenieni i ugruntowani» (Ef 3,17) potrafią przeciwstawić się cywilizacji śmierci i tworzyć na gruzach nienawiści, pogardy i przemocy cywilizację, która ma swe źródło w Sercu Zbawiciela”.

Oby w naszej Ojczyźnie, gdzie tak bardzo kochane i czczone było Serce Jezusa przez całe pokolenia, również współcześnie żyjący szli tą samą drogą. Oby głęboko przeżywano to nabożeństwo, a wtedy będzie ono przynosić obfite owoce świętości i miłości tak w życiu osobistym, jak rodzinnym i społecznym i pomagało odpowiadać miłością na miłość.