Gorzkie Żale

Chrystus umiłował nas

Na szlaku zaufania

Ks. Leszek Smoliński

Życie Jezusa, na które składało się wypełnienie woli Ojca, stanowi wezwanie dla uczniów wszystkich czasów do zaufania Jego miłości.

1. Znakiem rozpoznawczym chrześcijan jest miłość, której symbolem jest otwarte na krzyżu włócznią żołnierza Serce Jezusa. Kontemplacja Boskiego Serca stanowi dla ludzi źródło nadziei i jest wezwaniem do zaufania Najwyższemu w konkretach codziennego życia. Papież Franciszek naucza, w nawiązaniu do duchowego Dzienniczka św. Faustyny, iż „najpopularniejsza modlitwa, skierowana jak strzała do Serca Chrystusa, brzmi po prostu: „Ufam Tobie”. Nie potrzeba innych słów” (Dn 90). Zaufanie to Boża norma dla relacji. 

W innym miejscu Dzienniczka zapisała wskazówkę samego Jezusa: „Łaski z mojego miłosierdzia czerpie się jednym naczyniem, a nim jest – ufność. Im dusza więcej zaufa, tym więcej otrzyma. Wielką mi są pociechą dusze o bezgranicznej ufności, bo w takie dusze przelewam wszystkie skarby swych łask. Cieszę się, że żądają wiele, bo moim pragnieniem jest dawać wiele, i to bardzo wiele. Smucę się natomiast, jeżeli dusze żądają mało, zacieśniają swe serca” (Dz. 1578)

2. Jak przypomniał papież Franciszek, św. Jan Paweł II ściśle połączył swoją refleksję na temat miłosierdzia z nabożeństwem do Serca Chrystusa: „W sposób szczególny zdaje się Kościół wyznawać miłosierdzie Boga i oddawać mu cześć, zwracając się do Chrystusowego Serca; właśnie bowiem zbliżenie do Chrystusa w tajemnicy Jego Serca pozwala nam zatrzymać się w tym (…) punkcie” (Dn 149).

3. Miłość Chrystusa, który jako pierwszy nas umiłował, stanowi również wezwanie, by stawać się misjonarzem Bożej miłości. „On sam mówi do nas: „Posyłam was” (Łk 10, 3). Jest to część przyjaźni z Nim. Dlatego, aby taka przyjaźń dojrzała, trzeba pozwolić, aby On posłał cię do wypełnienia misji na tym świecie, z zaufaniem, ze szczodrością, w wolności, bez strachu. Jeśli zamkniesz się w swoich wygodach, nie da ci to bezpieczeństwa, zawsze będą pojawiać się lęki, smutek i udręka. Ten, kto nie wypełnia swojej misji na tej ziemi, nie może być szczęśliwy, jest sfrustrowany. Lepiej więc, byś pozwolił Mu się posłać, pozwolił poprowadzić się Mu tam, gdzie On chce. Nie zapominaj, że On ci towarzyszy. Nie zrzuca cię w przepaść i nie pozostawia zdanego na swoje siły. On ponagla cię i towarzyszy ci” (Dn 215).

Zakończmy słowami modlitwy, która ułożył św. Klaudiusz de La Colombière: 

„Mój Boże, wierzę mocno, że opiekujesz się wszystkimi, którzy pokładają w Tobie nadzieję. Nie potrzebują niczego, kiedy polegają na Tobie we wszystkim. Dlatego postanawiam żyć w przyszłości bez żadnych trosk i zrzucić z siebie wszystkie moje niepokoje (…). Nigdy nie stracę mojej nadziei. Zachowam ją do ostatniego momentu mojego życia. (…). Panie, moja ufność pokładana w Tobie jest moją jedyną ufnością: ta ufność nigdy nikogo nie zwiedzie” (Dn 126).