Jan Paweł II – Papieżem wolności

„Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej Ziemi”.
Trzydzieści lat temu, tu na tej polskiej Ziemi wypowiedziałeś te Słowa umiłowany Ojcze Święty Janie Pawle II.

I zstąpił Duch, i stał się cud.
Wszystko stało się nowe.
Ludzie stali się sobie bliscy
we wspomnieniach, we łzach, w bólu, w tęsknocie, we wzruszeniu, w radości.
Świat nadziwić się nie mógł,
że bez rewolucji,
że bez wojny,
że bez wojska i broni
stał się cud.
Światu odebrało mowę.

Ojcze Święty,
dziękujemy za tę lekcję wiary.
Ty zawsze taki byłeś.
Ty wierzyłeś Bogu bez reszty.
Ty Bogiem naprawdę żyłeś.
„Człowieka bowiem nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa.
A raczej: człowiek nie może sam siebie do końca zrozumieć bez Chrystusa.
I dlatego Chrystusa nie można wyłączać z dziejów człowieka w jakimkolwiek miejscu ziemi”.
To Twoje słowa.
Dziękujemy za tę lekcję zawstydzenia.

Ojcze Święty,
dziś dziękujemy Bogu
za dar wolności dany nam przez Twoje ręce.
Jakże to wielki i ważny dar.
Trudno się żyje w niewoli.
Nic wtedy człowieka nie cieszy.
Wszystko jest niepewne, fałszywe, pisane lękiem i strachem.
Takie życie jest bardzo smutne.
Takie życie jest bardzo trudne.
Nie chcę takiego życia.

Ojcze Święty,
dziękujemy za Twoją lekcję miłości,
której świat nie mógł się nadziwić;
za leżenie krzyżem na posadzce w swojej kaplicy,
by wypraszać Boże Łaski dla nas Polaków.
Ty naprawdę nas kochałeś!