Wniebowzięcie NMP

Orzeczenie to ogłosił jako dogmat wiary papież Pius XII 1 listopada 1950 r. w Konstytucji apostolskiej "Munificentissimus Deus": wypowiedział je uroczyście w bazylice św. Piotra w obecności prawie 1600 biskupów i niezliczonych tłumów wiernych. Przekonanie o tym, że Pan Jezus nie pozostawił ciała swojej Matki na ziemi, ale je uwielbił, uczynił podobnym do swojego ciała w chwili zmartwychwstania i zabrał do nieba, było powszechnie wyznawane w Kościele katolickim.

Maryja została nam dana za Matkę już pod Krzyżem, na którym umierał Jezus Chrystus. Słowami „to jest Matka twoja, to jest syn Twój”, ustanowił Ją Matką wszystkich wierzących, tych, którzy z Chrztem świętym przyjęli Dziecięctwo Boże. W mszale na to święto, używanym wówczas w Galii, czytamy, że jest to "jedyna tajemnica, jaka się stała dla ludzi – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny". Bywają różne nazwy dzisiejszej uroczystości: Wzięcie, Przejście, Zaśnięcie Maryi itp.

Pisarze kościelni podkreślają, że skoro Matka Chrystusowa była poczęta bez grzechu, skoro Bóg obdarzył Ją przywilejem Niepokalanego Poczęcia, to nie podlegała prawu śmierci. Śmierć bowiem jest skutkiem grzechu pierworodnego. Ponadto nie wypadało, aby ciało, z którego Chrystus wziął swoją ludzką naturę, miało podlegać rozkładowi. Chrystus, którego ciało Bóg zachował od zepsucia, mógł zachować od skażenia także ciało swojej Matki.

My zaś przyjmując ten dogmat nie zastanawiajmy się nad tą prawdą, lecz świętujmy i cieszmy się, że kiedyś, na końcu naszej drogi będziemy mogli spotkać się nie tylko z naszym Ojcem w Trójcy Jedynym, ale i z naszą Matką Maryją.